ព្រោះនាងជាម្ដាយ

កូនស្រីម្ដាយ ព្រោះកូននឹងក្លាយជាម្ដាយគេក្នុងពេលអនាគត ទើបម៉ែនិយាយដដែលៗថា÷

កូនត្រូវរៀន
កូនត្រូវអភិវឌ្ឍខ្លួនឯង
កូនត្រូវពូកែ
កូនត្រូវកុំខ្ជិល
កូនត្រូវព្យាយាម
កូនត្រូវចេះសង្កេត

កូនស្រីម្ដាយ កូនត្រូវប្រើខួរក្បាលឱ្យខ្លាំងជាងបេះដូង។ កូនត្រូវសំគាល់ថា មួយណាជាសុភាពបុរស មួយណាជាក្មេងប្រុសមិនទាន់លែងបៅដោះម៉ែ។

កូនស្រីម្ដាយ ជាម្ដាយម្នាក់ កូនត្រូវរែកពុនការងារទាំងក្នុងទាំងក្រៅផ្ទះ។ បើកូនរើសត្រូវ កូននឹងបានសុភាពបុរសដែលស្ម័គ្រចិត្តនឹងចែករំលែកភារកិច្ចនេះជាមួយគ្នា។ បើកូនរើសខុស កូននឹងបានរែកទូលតែម្នាក់ឯង ទាំងមើលកូន ទាំងរកស៊ីចិញ្ចឹមកូន ទាំងធ្វើជាអ្នកបម្រើក្មេងប្រុសដែលមិនចេះធំម្នាក់ផង។

កូនស្រីម្ដាយ បើនាងបានរៀនសូត្រច្រើន ទាំងក្នុងសាលានិងសង្គម នាងច្បាស់ជាអាចធ្វើជាម្ដាយល្អម្នាក់ដែលចិញ្ចឹមអប់រំកូនប្រកបដោយគុណភាព។ ព្រោះតែហេតុដូច្នេះហើយ ទើបម៉ែប្រាប់នាងហើយប្រាប់ទៀតថា នាងត្រូវរៀន ត្រូវរកចំណេះជំនាញដាក់ខ្លួននាង និងត្រូវពូកែសង្កេតពីសង្គម។

កូនស្រីម្ដាយ ពេលដែលនាងមានកូន ច្បាស់ណាស់តួនាទីជាម្ដាយនឹងបន្ថែមឋាន:ឱ្យនាងក្លាយជាគ្រូពេទ្យប្រចាំផ្ទះមិនខាន។ ដូច្នេះបើកូនរើសស្វាមីត្រូវ កូននឹងបានគូជីវិតម្នាក់ដែលស្ម័គ្រចិត្តមើលថែកូនតូចជាមួយនាងជានិច្ច។ បើនាងរើសខុស ភារកិច្ចជាគ្រូពេទ្យនេះ នឹងក្លាយជារបស់នាងដាច់មុខ ដែលត្រូវមើលកូនតូច និងកូនប្រុសមិនទាន់ផ្ដាច់ដោះរបស់ម្ដាយក្មេកនាងម្នាក់ទៀត។

កូនស្រីម្ដាយ បើនាងមានចំណេះជំនាញជាប់ខ្លួន ហើយចេះស្រលាញ់ខ្លួនឯងឱ្យច្រើន ជាងដែលនាងស្រលាញ់អ្នកដទៃ ច្បាស់ណាស់ កូនស្រីម្ដាយនឹងដឹងពីវិធីដោះស្រាយបញ្ហាជីវិតនេះបានដោយខ្លួននាង។

---

រក្សាសិទ្ធិ ដោយ Sochivy

កម្មសិទ្ធិបញ្ញារបស់អ្នកនិពន្ធ

កូនខ្ញុំគេបើកសៀវភៅរបស់ម៉ែមើលពីមួយទំព័រដំបូងមកហើយមួយទំព័រទៀត រហូតដល់ទំព័រ “ស្នាដៃ ហេង សុជីវី” គេសួរថា÷

-ម៉ាក់រឿងខ្លីអស់នេះ ម៉ាក់ប្រុងបោះជាសៀវភៅឬទេ?
– Maybe no 🙄
– Why?
-ម៉ាក់សរសេរដាក់ឱ្យគេអានហើយ គេកូពីយកទៅដាក់ post ពេញហ្វេសប៊ុកធ្វើដូចរបស់គេអស់ហើយ អ៊ីចឹងម៉ាក់ខ្ជិលបោះហា។
-ចុម! គេធ្វើអ៊ីចឹងបានទៀត?
-បានតើ មានអីមិនបាន គេមិនគោរពកម្មសិទ្ធិបញ្ញាយើងអីផង។
-ហេតុអ្វីគេមិន share ទៅ ចាំបាច់កូពីយកទៅផុស?
-គេចង់បាន social attention ដោយយករបស់គេទៅទេដឹង?
-ចុះម៉ាក់ម៉េចដឹងថាគេកូពីរបស់យើង?
-កូនឯងចង់ដឹង ដាក់ Hashtags ឈ្មោះរឿងខ្លីរបស់ម៉ាក់មួយ ហើយ search ក្នុងហ្វេសប៊ុកទៅ។

កូនស្រីម្ដាយ កូននៅអាយុប៉ុណ្ណោះកូនស្គាល់ពីកម្មសិទ្ធិបញ្ញានិងការគោរពសិទ្ធិអ្នកនិពន្ធហើយ ចុះអ្នកផ្សេងដែលយកសៀវភៅរបស់អ្នកនិពន្ធដែលបានបោះពុម្ពហើយ យកទៅថត ធ្វើជា PDF ចែកគ្នាអាន ហើយគ្មាននរណាធ្វើអ្វីគេបានទៀតនោះ តើវាមកពីគេខ្វះការប្រៀនប្រដៅគ្រប់គ្រាន់ ឬមកពីគេមិនខ្វល់ពីការឈឺចាប់របស់អ្នកនិពន្ធ?
សំណួរនេះ នៅតែជាសំណួរដែលគ្មានចម្លើយ….

#sochivy

យល់ដឹងអំពីការវិវត្តនៃមុខរបួសនិងការថែទាំខ្លួនក្រោយពេលសម្រាលដោយវះកាត់

ក្រោយការសម្រាលដោយវះកាត់ (Cesareaan) អ្នកម៉ាក់ត្រូវការការគាំទ្រ និងជួយក្នុងមួយសប្តាហ៍ទៅពីរសប្ដាហ៍ដំបូង។ គាត់នឹងពិបាកក្នុងការលើកកូន បំបៅកូនដោយទឹកដោះ ឬបំបៅដោយប្រើដបទឹកដោះគោ។ ប៉ាៗឬមួយអ្នកកំដរអាចជួយសម្រាលការពិបាកនេះដល់អ្នកម៉ាក់ ដើម្បីកុំឱ្យម៉ាក់លើកកូនហើយប្រឹងដល់ពោះដែលទើបវះកាត់រួច។

ថ្នេររបួសនៅនឹងពោះ នឹងធ្វើឱ្យម៉ាក់ឈឺ ហើយគ្រូពេទ្យនឹងអាចចេញថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ឱ្យអ្នកម៉ាក់ (កុំលេបតាមតែចិត្តនឹកឃើញ សួរគ្រូពេទ្យសិនណាម៉ាក់)។
របួសនៅពោះនេះនឹងចាប់ផ្ដើមសះស្បើយដោយសន្សឹម ក្នុងសប្តាហ៍ដំបូងប្រហែលជាឈឺខ្លាំង ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមស្រាល ម្ដងបន្តិចៗ នៅសប្ដាហ៍បន្តបន្ទាប់ទៀត។

ប្រសិនបើរបួសនោះ នៅមានហូរទឹករងៃប្លែក មានពណ៌ត្នោត ឬបៃតង ឬលឿង សូមប្រញាប់ប្រញាល់ជួបសួរគ្រូពេទ្យជាបន្ទាន់ណាម៉ាក់ កុំសួរយោបល់ម៉ាក់ៗនៅលើបណ្ដាញសង្គមអី ព្រោះមានតែគ្រូពេទ្យរបស់ម៉ាក់ទេ ដែលដឹងពីស្ថានភាពពិតរបស់ម៉ាក់ណា។

ក្រោយពេលរបួសជាសះហើយ អ្នកម៉ាក់អាចចាប់ផ្ដើមហាត់ប្រាណបានហើយ ចាប់ផ្ដើមដោយហាត់ស្រាលៗ បែប ដើរក្នុងល្បឿនលឿន( speed walking) ឬរត់ត្រឹកៗតិចៗ (Jogging)។ ការហាត់ប្រាណផ្ដល់នូវអារម្មណ៍ល្អ ស្រស់ស្រាយ ហើយវាជួយអ្នកម៉ាក់ជៀសបានពី ជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តក្រោយពេលសម្រាលផងដែរ។ ម៉ាក់អើយ ត្រូវចាំថា ទោះបីជាអ្នកម៉ាក់ត្រូវថែរក្សាថ្នាក់ថ្នមកូនតូចក៏ដោយ អ្នកម៉ាក់កុំភ្លេចថែរក្សាថ្នាក់ថ្នមខ្លួនឯងផង។ ស្រឡាញ់ខ្លួនឯង ដើម្បីខ្លួនឯងមានកម្លាំងផ្ដល់ការថ្នាក់ថ្នមដល់កូនតូច ណាម៉ាក់។

ចំនុចសំខាន់ចុងក្រោយមួយទៀត គឺ ការរួមមេត្រីក្រោយសម្រាល។ ម៉ាក់ៗគួររង់ចាំរហូតដល់១ខែកន្លះសិន សឹមចាប់ផ្ដើមការរួមមេត្រី ដើម្បីឱ្យកស្បូននិងរបួសនៅពោះបានជាសះស្រួលបួលវិញ។

ម៉ាក់មានសុខភាពល្អ កូនក៏រីករាយ។
________

ខ្ញុំសរសេរអត្ថបទនេះ ដោយសារប្អូនស្រីខ្ញុំទើបសម្រាលកូនដោយវះកាត់ ហើយសង្ឃឹមថាអត្ថបទនេះនឹងអាចផ្ដល់នូវចំណេះដឹងដ៏តិចតួចស្ដួចស្ដើងរបស់ខ្ញុំនេះ ដល់ម៉ាក់ៗថ្មីថ្មោងទាំងឡាយ។

#រក្សាសិទ្ធិ ដោយ #sochivy

សំបុត្រចំហចំពោះកូនស្រីវ័យជំទង់របស់ម៉ែ

កូនស្រីម្ដាយ

ក្នុងជីវិតរស់នៅ ចូរកូនមានខ្លួនឯងជាទីពឹង ដូចពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះបរមគ្រូថា អត្តហិ អត្តនោ នាថោ “ខ្លួនទីពឹងខ្លួន”។

កូនកុំរំពឹងលើម្ដាយ លើឪពុក។ ម្ដាយឪពុកគ្រាន់តែជាអ្នកជួយចម្លងជីវិតថែរក្សាកូន ទម្រាំកូនមានខ្លួនឯងដែលរឹងមាំអាចឈរដោយខ្លួនឯងបាន។ ក្នុងពេលដែលកូនមានម្ដាយឪពុកជាទីពឹង កូនកុំខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា ត្រូវប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ យកចំណេះជំនាញ និងរៀនពីសង្គមឱ្យបានច្រើន។ កូនត្រូវសន្សំទុននេះ ដើម្បីអនាគតរបស់កូន។ អនាគតរបស់់កូន បានមកពីការប្រព្រឹត្តក្នុងបច្ចុប្បន្ននេះ។

កូនស្រីម្ដាយ កូនកុំរំពឹងពីមិត្តភក្តិស្លាប់រស់ ថាគេនឹងស្មោះហើយល្អចំពោះកូនមិនប្រែប្រួល។ កូនត្រូវដឹងថា មនុស្សខ្លះចូលមកក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីជាមេរៀនឱ្យយើងដឹងថា គួររើសមនុស្សបែបណាមកជាមិត្តជិតខ្លួន។ កូនត្រូវចាំថា ក្នុងពេលដែលងងឹតបំផុត សូម្បីតែស្រមោលខ្លួនកូនក៏មិននៅជិតកូនដែរ។

កូនស្រីម្ដាយ បើកូនមានបុរសដែលជាទីស្រឡាញ់ក្នុងជីវិត កុំស្រឡាញ់គេហួសពេក កុំទុកចិត្តគេហួសពេក កុំរំពឹងថាគេនឹងល្អចំពោះយើងមិនប្រែហួសពេក។ ពាក្យថា “ហួសពេក” ច្រើនតែផ្ដល់មកឲ្យកូនវិញនូវក្ដីអស់សង្ឃឹម។ កូនត្រូវចេះទុកចំណែកណាមួយ ដើម្បីជាការដាស់តឿនស្មារតីកូនជានិច្ចកាល។

កូនស្រីម្ដាយ រស់នៅដោយសប្បាយចិត្ត គឺរស់នៅដោយពេញចិត្តនូវអ្វីដែលខ្លួនមាន រៀនគិតមើលតែរឿងល្អៗ។ កូនកុំរំពឹងច្រើនពេកពីមនុស្សជុំវិញខ្លួនកូន និងកុំតាំងខ្លួនជាជនរងគ្រោះនៃគ្រប់បញ្ហា។ ជីវិតកូនជារបស់កូន សុភមង្គលកូន អាស្រ័យលើការគិតនិងការប្រព្រឹត្តរបស់កូន។ កូនកុំដាក់បន្ទុកនេះឬផ្ញើវាលើអ្នកណាទាំងអស់។ សូមកូនម្ដាយមានសុខភាពផ្លូវចិត្តដែលល្អនិងរឹងមាំដើម្បីប្រឈមនឹងបញ្ហាទាំងឡាយក្នុងជីវិត។

ពីម្ដាយម្នាក់

#រក្សាសិទ្ធដោយ
#sochivy

ថ្ងៃកំណើតកូនស្រីទី២របស់ម៉ាក់់

Flash back…..
ខែមករា ២០០៨….
ចូលដល់ខែទី ៩ហើយ ពោះម៉ាក់ធំដូចបាល់យ៉ូហ្កា គេងក៏ពិបាក ក្រោកក៏ពិបាក។
ព្រឹកនោះ ម៉ាក់ក្រោកពីគេងឡើងម៉ោងប្រហែលជិត៧ព្រឹក ម៉ាក់ចាប់ឈឺចង្កេះហើយក៏រាលមកឈឺដល់ពោះ។ ភ្លាមនោះម៉ាក់ដឹងភ្លាម ថាម៉ាក់ជិតបានជួបមុខកូនហើយ។ ម៉ាក់ប្រាប់ទៅប៉ាថា ម៉ាក់ចាប់ឈឺពោះហើយ តែមិនទាន់អីទេ យ៉ាងហោចណាស់ក៏ថ្ងៃត្រង់ដែរទើបឈឺខ្លាំង ប៉ាទៅធ្វើការសិនចុះ។ ម៉េចបានម៉ាក់ដឹងច្បាស់ ហើយមានអារម្មណ៍ហ្នឹងនរខ្លាំងម៉្លេះ? ព្រោះម៉ាក់មានបទពិសោធន៍ពេញទ្រូងពីកំណើតដានី និងបានមកពីការអានសៀវភៅ what to expect when you are expecting ទើបអាចប្រាប់ប៉ាកូនយ៉ាងសឿងបឿងបែបនេះបាន។ មុនពេលចេញទៅធ្វើការ គាត់ផ្ដាំថាពេលណាចាប់ឈឺពោះខ្លាំងហើយ ទូរស័ព្ទប្រាប់គាត់ គាត់នឹងមកវិញភ្លាម។ ដោយគ្មានអីធ្វើ ឈឺក៏ឈឺលេងៗ ម៉ាក់នៅគេងលេង មើលទូរទស្សន៍ និងលេងជាមួយបងកូនបាន។ កុងដែលនៅធ្វើការនៅពេទ្យ ក៏ចេះតែខលមកសួររឿយៗ ថាឈឺខ្លាំងឬនៅ?

រហូតដល់ថ្ងៃត្រង់ នៅតែមិនទាន់ឈឺខ្លាំង នៅលេងៗ។ លុះដល់ ល្ងាចម៉ោង ៥ ហើយពិនិត្យមើលទៅ ស្បូនបើកទើបតែបាន ២លេខ។ ហ៊ឺ!!!ម៉េចក៏យឺតម្ល៉េះ? ម៉ាក់នឹកថា តិចលោមកពីម៉ាក់ខ្ជិលពេកមិនព្រមដើរគិតតែពីដេកលេងទេដឹង?
គិតដូច្នេះហើយ ម៉ាក់នៅនឹកឃើញបទពិសោធន៍កាលកំណើតបងកូន។ ដោយខ្លាចឈឺពោះយូរដូចកាលនោះទៀត ម៉ាក់ក៏ចាប់ដើរជុំវិញផ្ទះ។ ដើរអស់ចិត្តអស់ចង់ឡើងហត់ ទើប ប៉ាកូនហៅមកញ៉ាំបបរមាន់ យកកម្លាំងសិន។ ម៉ាក់ប្រាប់ថាម៉ាក់បាយមិនចូលទេ ទើបប៉ាខំទៅទិញបបរមាន់ឱ្យម៉ាក់។ ប៉ុន្តែ មានទៅញ៉ាំចូលឯណា បានតែពីរបីម៉ាត់ចាប់ឈឺខ្លាំងបណ្ដោយ។ ម៉ោង៧និង៣០នាទី ម៉ាក់ក៏ទូរស័ព្ទប្រាប់មីងឱ្យគាត់បិទហាងមកទៅពេទ្យជាមួយជាមួយម៉ាក់ ( លើកនេះម៉ាម៉ាមិនបានទៅជាមួយទេព្រោះគាត់ត្រូវនៅមើលនាងបង)។ ម៉ោងជិត៨យប់ យើងក៏មកដល់ពេទ្យ ឆ្មបពិនិត្យទៅថាទើបបើកបាន៤ស.ម។ គេក៏ប្រាប់កុងថាឱ្យកុងទៅហូបបាយសិនទៅមិនទាន់កើតទេ ទាល់តែព្រឹកណោះ។ ម៉ាក់ចាប់ផ្ដើមមួម៉ៅហើយ នឹកថា “ព្រឹកឯណាទៅលោក ពេលនេះឈឺខ្លាំងៗហើយណឹង”។
គេពិភាក្សាគ្នាថាបើចង់ឆាប់អោយចាក់ Oxytocine ដើម្បីជួយកន្ត្រាក់ស្បូន។ តែម៉ាក់បានប្រាប់កុងរួចហើយថា ម៉ាក់រាងចាលនឹង Oxytocine នេះហើយ វាធ្វើអោយឈឺពោះបុកខ្លាំងៗអាក្រក់ណាស់។ កុងក៏ប្រាប់ សហសេវិកគាត់ថា ឱ្យទុកឱ្យឈឺកើតតាមដំណើរចុះ។
កុងក៏ត្រឡប់មកផ្ទះសិន ឯម៉ាក់ក៏ត្រូវប៉ាគ្រាហ៍ឱ្យប្រឹងដើរតាមរានហាលនៃអគារសម្ភពបន្តទៀត។ ម៉ាក់ដើររហូតដល់អស់កំលាំងដើរលែងរួច ទើបប៉ាកូនគ្រាហ៍ចូលសម្រាកលើគ្រែម្ដង។ មានអី… គ្រាន់តែខ្នងដល់ពូកចាប់ឈឺពោះយ៉ាងខ្លាំងដល់បែកទឹកភ្លោះ។ ប៉ាកូនឯហ្នោះ បីចូលបន្ទប់កើតសឹងតែមិនទាន់។ ឡើងលើគ្រែកើតកាលណា កូនក៏ចាប់ឱ្យម៉ាក់ឈឺប្រឹងតែ៣ដងគត់ កូននូ ក៏កើតចេញស្រែកយំភ្លាមង៉ាភ្លាម ដោយមិនចាំកុងត្រឡប់មកទាន់វិញទេ។

ក្រោយពេលឆ្មបជូតសំអាត ថ្លឹង និងចាក់ថ្នាំរួចរាល់ ម្ដាយមីងខ្ញុំក៏បីកូនយកមកឱ្យមើល។ គ្រប់ដៃគ្រប់ជើងមុខមាត់ក៏ស្អាតល្អ គ្មានចង់បានអ្វីលើសពីណឹងទៀតទេសំរាប់ម្ដាយម្នាក់នេះ។ កូនស្រីមាសម្ដាយ វិនាទីដែលម៉ាក់បានជួបកូនជាលើកទីមួយនោះ ជាវិនាទីដែលម៉ាក់មានសុភមង្គលជាទីបំផុត។ សូមឱ្យកូនស្រីម្ដាយធំធាត់ ក្លាយជាមនុស្ស រឹងមាំពូកែនិងប្រកបដោយចិត្តមេត្តា។

រឿងខ្លី ប្រពន្ធបងអើយ

ទីក្រុងបាងកក ដ៏មមារញឹកនាពេលព្រឹក….
ក្រោកពីគេងឡើង ខ្ញុំខលទៅលេងផ្ទះ ព្រោះនឹកកូនៗណាស់។ ខ្ញុំមកប្រជុំនៅបាងកកនេះ ៣ថ្ងៃហើយ។ រាល់ព្រឹក ពេលនៅផ្ទះខ្ញុំតែងដឹកកូនៗទៅសាលារៀន ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំចេញមកធ្វើការនៅក្រៅស្រុកបែបនេះ ប្រពន្ធខ្ញុំជាអ្នកទទួលភារៈនេះ។
មរកត ប្រពន្ធខ្ញុំ នាងតែងនិយាយថា អាណិតកូន បើដាក់ឱ្យកូនជិះឡានសាលា ព្រោះទម្រាំគេដឹកដល់សាលា ឬពី សាលាមកផ្ទះ ប្រើពេលយូរណាស់ ក្មេងក្មាងនៅជិះក្នុងឡានឡើងរញ៉ៃ។ កូនៗដល់ផ្ទះ ក៏អស់កម្លាំងរលីង លែងចង់ធ្វើកិច្ចការសាលា។

សំឡេងសើចកក្អឹករបស់ស្រីតូចកូនពៅខ្ញុំ នាំឱ្យខ្ញុំនឹកផ្ទះជាខ្លាំង។ ភរិយាខ្ញុំតឿននាងពីក្រោយខ្នង ថាឱ្យឆាប់ញ៉ាំបបរបង្ហើយពីចាន ព្រោះដល់ម៉ោងទៅរៀនហើយ។
-បានហើយបង ឱ្យកូនញ៉ាំសិន ដល់ម៉ោងទៅរៀនហើយ អូនក៏ដល់ម៉ោងបើកហាងដែរ។ (ប្រពន្ធសម្លាញ់ខ្ញុំ តឿនខ្ញុំឱ្យដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ឈប់នៅញ៉ែងញ៉ងជាមួយកូនពៅទៀត)
-បាយបាយណាស្រីតូច ប៉ាទៅប្រជុំហើយ។ ល្ងាចស្អែកប៉ាប៉ាទៅដល់ផ្ទះវិញហើយ។ កាដូកូនប៉ារៀបក្នុងវ៉ាលិសរួចហើយណា។ បាយបាយ អូនសម្លាញ់ ថើបប្រុសធំ ឱ្យប៉ាមួយផង។
-បាយប៉ា តូចស្រលាញ់ប៉ា
-ប៉ាស្រលាញ់កូនដែរ ថើបមួយកូនពៅ
-ជូបជូប ប៉ាប៉ា
ដាក់ទូរស័ព្ទចុះទាំងញញឹមញញែមសប្បាយចិត្តដែលបាននិយាយទូរស័ព្ទជាមួយកូនៗ។ ខ្ញុំរៀបងូតទឹក ហើយក៏ខ្ញុំចុះញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកនៅជាន់ក្រោម។ សុធី ដែលជាជំនួយការរបស់ខ្ញុំ ចាំនៅក្រោមរួចស្រេច។ ញ៉ាំអាហារព្រឹករួច យើងក៏ឡើងទៅបន្ទប់ប្រជុំដែលនៅជាន់លើរបស់សណ្ឋាគារ។
អង្គុយពិភាក្សាជាមួយក្រុមការងារមកពីបណ្តាប្រទេសផ្សេងៗបានមួយសន្ទុះ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើម ងងឹតមុខឈឹង ដួលត្មោលទៅក្រោយ។ ខ្ញុំឮសូរសំឡេងជំនួយការខ្ញុំស្រែកហៅឈ្មោះខ្ញុំល្វើយៗ។

“បងសែតៗ!! បងយ៉ាងម៉េចហើយ?? បងសែត!!! ដឹងខ្លួនឡើង”

ខ្ញុំបាត់ស្មារតី មិនដឹងជារយ:ពេលប៉ុន្មានទេ ដឹងខ្លួនឡើងវិញ ខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់របស់មន្ទីរពេទ្យទៅហើយ។ ខ្ញុំមិនបើកភ្នែក មិនអាចកម្រើកខ្លួនបាន តែត្រចៀកខ្ញុំឮ។ ខ្ញុំឮពេទ្យពិភាក្សាគ្នាឈូឆរ។ ពេទ្យប្រាប់ សុធីជំនួយការខ្ញុំថា ថ្លើមខ្ញុំក្រិន ហើយមានដុំសាច់មហារីកមួយធំ ឈានដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយ មិនអាចវះកាត់បានទៀត។ ខ្លាញ់ក្នុងសរសៃឈាមកើនច្រើន ធ្វើឱ្យស្ទះនៅខួរក្បាល។ ភាគរយនៃការសង្គ្រោះមានតិចណាស់ ទោះជាជួយបានផ្នែកខួរក្បាល ក៏ថ្លើមខ្ញុំពិបាកសង្គ្រោះ។

ពុទ្ធោ!! ពេទ្យកំពុងប្រាប់ពីថ្ងៃកំណត់អាយុជីវិតដែលខ្ញុំនៅសេសសល់។ ពេលនេះ ពាក្យដាស់តឿនដែលប្រពន្ធខ្ញុំធ្លាប់និយាយបន្ទោសបានលោតចេញមកត្រដែតនៅនឹងមុខខ្ញុំ។
…….

-បង បងផឹកស្រវឹងរាល់ថ្ងៃបែបនេះ មិនល្អទេបង ប៉ះពាល់សុខភាពណាស់។ (ប្រពន្ធខ្ញុំដាស់តឿនខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំចូលផ្ទះធុំក្លិនស្រា)
-អូនហា បងដើរផឹក មិនអត់ប្រយោជន៍ទេ។ ពួកម៉ាកបងគេអ្នកធ្វើការធំដុំ បងកំពុងសាងទំនាក់ទំនងល្អជាមួយពួកគេ។ ម៉្យាងទៀត ពេលខ្លះមេបងក៏ហៅទៅ គេជួបគ្នា គេនិយាយការងារចុះសម្រុងពេលហ្នឹងដែរ។ អូនគិតមើល បងខំរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីអ្នកណា មិនដើម្បីអូនសម្លាញ់និងកូនៗទេ?
-តែបងឯង ផឹកមិនស្វាងសោះហើយ គ្មានពេលឱ្យប្រពន្ធកូនទេបងឯងនេះ
-កុំរអ៊ូមើលសំណព្វចិត្ត “ម៉ែថាបើផឹក សូមកុំឱ្យតែបងមានស្រី”
-បងឯងតែអ៊ីចឹង ផឹកៗមិនដែលស្វាង។ ចាំមើលតែឈឺដឹងខ្លួនហើយ។
ខ្ញុំមិនតបត ថើបថ្ពាល់ក្រអូបរបស់នាងមួយខ្សឺត រួចផ្ដេកនាងទៅលើពូក…

ប្រពន្ធខ្ញុំឃាត់ខ្ញុំមិនដែលឈ្នះទេ ព្រោះខ្ញុំប្រសព្វលួងលោមនាងណាស់។
ខ្ញុំចូលចិត្តការសប្បាយ ផឹកស៊ីអឺងកងក៏ពិតមែន តែខ្ញុំស្រលាញ់ប្រពន្ធកូនខ្ញុំណាស់។ សៅរ៍អាទិត្យ បើនាងចង់ទៅណាខ្ញុំក៏ជូនទៅ។ បើនាងមិនចង់ទេ ទើបខ្ញុំនឹងចេញមកផឹកស៊ីជាមួយមិត្តភិក្ត។
ខ្ញុំចូលចិត្តបរិយាកាសលើកកែវជល់ ខ្ញុំចូលចិត្តសំណើចក្អាកក្អាយជាមួយមិត្តភក្តិ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំសប្បាយទាន់ខ្លួននៅក្មេងមានកម្លាំង។ ស្រាក្រហម១ដប ឬស្របៀរមួយថូពីរថូ ខ្ញុំផឹកតែម្នាក់ឯងមិនស្រវឹងទេ ពួកម៉ាកខ្ញុំសរសើរថាខ្ញុំនេះផឹកស៊ូណាស់។ បើផឹកជុំគ្នា ពួកវាដួលអស់ នៅតែខ្ញុំទេដែលនៅមានស្មារតីបើកឡានមកផ្ទះវិញបាន។
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមចេះផឹក នៅពេលដែលខ្ញុំចូលធ្វើការ។ នៅកន្លែងការងារ បើយើងមិនចេះផឹក គឺមិនអាចចូលចំណោមគេចុះបានទេ។ យើងត្រូវចេះផឹក ចេះយកចិត្តមេ ចេះនាំមេទៅកន្លែងសប្បាយៗ នោះទើបងាយបានឡើងបុណ្យស័ក្តិ ហើយគេមានការងារល្អៗ បានលុយ គេនឹកឃើញដល់យើង។
រហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំឡើងឋាន:ជាមេគេហើយ ខ្ញុំក៏អនុវត្តចំពោះកូនចៅក្រោមបង្គាប់ខ្ញុំ មិនខុសពីមេខ្ញុំចាស់ៗដែរ។ បើអ្នកណាទុយមុយ មិនចេះលើកដាច់ មិនចេះជល់កែវ មិនចេះនាំមេទៅកន្លែងសប្បាយៗ ខ្ញុំទុកវានៅកៀនជញ្ជាំង។ ១ថ្ងៃៗឱ្យវាធ្វើការកំប៉ិកកំប៉ុកកំដររោងបានហើយ។ បើអ្នកណាចេះហើយប្រសព្វយកចិត្តខ្ញុំ អ្នកនោះល្អ អ្នកនោះត្រូវជានិច្ច។

ប៉ុន្តែ ខ្ញុំតែងតែជាស្វាមីល្អជានិច្ច ជួយមើលកូន ជួយជូនកូនទៅសាលារៀន លើកលែងតែរឿងផឹកនេះមួយ ដែលខ្ញុំដូរមិនបាន។ ជាពិសេសខ្ញុំចេះលួងលោមយកចិត្តប្រពន្ធខ្ញុំណាស់ ធ្វើឱ្យនាងរកខឹងខ្ញុំ នឹងរឿងផឹកស៊ីនេះមិនកើតទេ។
កូនខ្ញុំទាំង២ ជាក្មេងគួរឱ្យស្រលាញ់ណាស់។ កូនខ្ញុំទាំង២នាក់ គេស្និទ្ធស្នាលជាមួយខ្ញុំណាស់។ ប្រុសធំអាយុ៨ឆ្នាំ និងស្រីតូចអាយុ៥ឆ្នាំ។ កូនស្រីតូចរបស់ខ្ញុំនៅតូចញ៉ិកញ៉ក់ណាស់។ កូនទាំង២ជាកែវភ្នែករបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេចង់បានអ្វីក៏ដោយ ឱ្យតែលួងលោមខ្ញុំតែបន្តិច បេះដូងឪពុកម្នាក់នេះ ច្បាស់ជារលាយអស់ហើយ។ ទោះបីជាកូន ចង់បានព្រះចន្ទនៅលើមេឃ បើខ្ញុំអាចឡើងទៅបេះយកមកបាន ខ្ញុំពិតជាទៅ។

…..
ប៉ុន្តែ ពេលនេះក្រុមគ្រូពេទ្យនៅបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់កំពុង
តែនាំគ្នា កំណត់អាយុរបស់ខ្ញុំហើយ។

គ្រូពេទ្យនិយាយពន្យល់សុធី ជំនួយការរបស់ខ្ញុំពីស្ថានភាពជំងឺខ្ញុំពេលនេះ។ គឺស្រាដែលជាហេតុនាំឱ្យខ្ញុំ ឈានមកដល់ចំណុចនេះ។ គ្រូពេទ្យនិយាយថា ការផឹកសុរា រៀងរាល់ថ្ងៃ ជាង១០ឆ្នាំមកនេះ គឺខ្ញុំបានសន្សំជាតិពុលឱ្យថ្លើមខ្ញុំជារៀងរាល់ថ្ងៃដែរ។ ថ្លើមរបស់ខ្ញុំដែលមិនអាចធន់នឹងសារធាតុពុលនេះក៏កើតជាក្រិន។ ការក្រិនថ្លើមដោយសារសុរា បានធ្វើឱ្យមានដុំសាច់ក្នុងថ្លើម។ ពេលនេះ វាឈានដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយហើយ។

ទេ!!! ខ្ញុំមានបានធ្វើអ្វីខុស? ខ្ញុំគ្រាន់តែស្វែងរកការសប្បាយសម្រាប់ជីវិតប៉ុណ្ណោះ ហេតុអ្វីបានជាគ្រូពេទ្យនេះមានសិទ្ធិមកវាស់វែងអាយុខ្ញុំថាមិនអាចសង្គ្រោះបាន? ចុះពួកម៉ាកខ្ញុំ ដែលផឹកស្រាសប្បាយជាមួយគ្នារាល់ពេលនោះ ម៉េចក៏មិនមានឃើញកើតអីផង? ហេតុអ្វីបានជាជំងឺចង្រៃនេះ កើតមកលើខ្ញុំតែម្នាក់ឯង? មិនពិតទេៗ!!!

គ្រូពេទ្យ ប្រាប់សុធីឱ្យជូនដំណឹងទៅ គ្រួសារខ្ញុំ។ គេមានជំរើសឱ្យយើង គឺ គេអាចដឹកខ្ញុំតាម យន្តហោះពិសេសរបស់ពេទ្យ ទាំងខ្ញុំនៅមានដង្ហើម ដើម្បីមកស្លាប់នៅឯស្រុកយើង ឬមួយទុកនៅព្យាបាលរង់ចាំថ្ងៃខ្ញុំផុតនៅបាងកកនេះ រួចសឹមដឹកសពត្រឡប់មកធ្វើបុណ្យ។

ពុទ្ធោ!! តើមរកតប្រពន្ធខ្ញុំនាងនឹងស្លុតចិត្តយ៉ាងណាពេលដែលសុធីខលប្រាប់នាងបែបនេះ? ប្រពន្ធសម្លាញ់អើយ! កូនយើងនៅតូចៗណាស់ តើអូននឹងប្រាប់គេបែបណាទៅ?
ប្រពន្ធកំសត់អើយ តើអូននឹងឡើងមកបាងកកដើម្បីទទួលបងតែម្នាក់ឯងឬយ៉ាងណា? បានអ្នកណាជាស្មាឱ្យអូនកើយពេលអូននឿយហត់? ប្រពន្ធសម្លាញ់អើយ បានអ្នកណាជួយជូតទឹកភ្នែកអូន? បានអ្នកណាលួងលោមអូនពេលគេដឹកបងទៅផ្ទះយើង?

ទេៗ!!! ខ្ញុំមិនទាន់ចង់ស្លាប់ទេ! ទេវតាជួយខ្ញុំផង កូនខ្ញុំនៅតូចៗណាស់! អាចទេ ខ្ញុំសុំពេលតែ១០ឆ្នាំទៀតប៉ុណ្ណោះ? មេត្តាផងចុះ បើមិនបាន១០ឆ្នាំ ខ្ញុំសូមតែ៥ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំសុំនៅមើលប្រុសធំរបស់ខ្ញុំ ចូលរៀនត្រឹមអនុវិទ្យាល័យក៏បានដែរ។ ទេវតាអើយ ទេវតា!

ខ្ញុំរង់ចាំប្រពន្ធខ្ញុំនៅបន្ទប់ ICU។ គ្រូពេទ្យចេញចូលៗថែទាំនិងពិនិត្យ ស្ថានភាពខ្ញុំមិនឈប់ឈរ។ ខ្ញុំអន្ទះសា រង់ចាំការមកដល់របស់ប្រពន្ធខ្ញុំ។
មរកតមកដល់ហើយ!! នាងដើរចូលមកដោយជើងស្រាលស្ងើក នាងយំខ្សឹកខ្សួលស្ងាត់ៗ ប្រហែលជាខ្លាចឮដល់ខ្ញុំ។ នាងស្រវាចាប់ដៃខ្ញុំ នាងមិននិយាយអ្វីទាំងអស់។ នាងយំៗ មិនដឹងថានាងយំយូរប៉ុណ្ណាទេ? ខ្ញុំដែលមានតែសម្បកខ្លួន មិនអាចបើកភ្នែក មិនអាចនិយាយ មិនអាចកម្រើកដៃទៅលួងលោមនាងបានទេ។
ទីបំផុត ក្រោយពេលយំអស់ពេលយ៉ាងយូរមក មរកតក៏និយាយឡើងទាំងក្ងួរចុងច្រមុះ។

-តោះបង! ទៅផ្ទះយើងវិញណា! កូនយើងនៅរង់ចាំ ណាបងណា!
នាងទន្ទេញពាក្យដដែលៗបីដង ហាក់ប្រឹងដាស់ហៅខ្ញុំឱ្យខិតខំទៅតាមសម្បកខ្លួនមួយនេះ។

ប្រពន្ធបងអើយ! ថែខ្លួន មើលកូនយើងផង។ អូនប្រាប់ប្រុសធំផង ធំឡើងធ្វើជាកូនល្អ ការពារប្អូន ការពារម៉ាក់ កុំសេពគប់សុរាឱ្យសោះ។

ប្រពន្ធបងអើយ! អូនប្រាប់ស្រីតូចផង ថាប៉ាមិនបាននៅមើលកូនដល់កូនធំពេញវ័យអាចរើសគូជីវិតទេ។ បើកូនរើសគូជីវិត កូនកុំយកបុរសណាយកសុរាជាការសប្បាយណាកូនតូចរបស់ប៉ា។

ប្រពន្ធបងអើយ! ប្ដីសុំទោស! បើមានជាតិក្រោយ ប្ដីនឹងសងកំហុសនេះឱ្យអូនវិញ។
_____________
សរសេរចប់ម៉ោង ១រសៀលថ្ងៃ 05/12/2020
សារនៃរឿង÷ “ពេលអ្នកចង់ផឹកស្រា អ្នកមានជម្រើស២គឺ ស្រាឬសុខភាព?”

#រក្សាសិទ្ធិ ដោយ #sochivy

រឿងខ្លី ដើម្បីអូន

រឿងនេះ ខ្ញុំធ្លាប់សរសេរបង្ហោះលើប្លុកនេះកាលឆ្នាំ២០១២។ កាលនោះ ខ្ញុំសរសេរលេងៗខ្លីៗទេ មិនណែងណងអីនោះទេ។ ពេលនេះ ខ្ញុំបានកែសម្រួល បង្ហោះសាជាថ្មី សង្ឃឹមថា អ្នកអានរបស់ខ្ញុំនឹងពេញចិត្ត

ល្ងាចថ្ងៃនេះក៏ដូចជាល្ងាចណាដែរ ខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញទាំងអារម្មណ៍ហត់នឿយ គ្រាន់តែចូលដល់មាត់ទ្វារផ្ទះ ខ្ញុំឮសំរែកកូនទាំងពីរនាក់របស់ខ្ញុំចេចចាច។ តាមមើល ពិតជាប្រកែកគ្នារឿងអីទៀតហើយ។ ចូលដល់ក្នុងផ្ទះភ្លាម ងងឹតមុខឈឹង ឃើញបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវរាយប៉ាយសុទ្ធតែឥវ៉ាន់លេងរបស់ពួកគេ ។
គ្រាន់តែឃើញខ្ញុំភ្លាម កូនប្រុសពៅរបស់ខ្ញុំ អាយុ៥ឆុ្នាំរត់មកប្ដឹងភ្លែត។
-ប៊យ: ម៉ាក់អើយ បងនីនញ៉ឹងត្រចៀកអូនហ៎ក!
កូននីន កូនស្រីច្បងរបស់ខ្ញុំមើលមកមុខខ្ញុំមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ហាក់ដឹងកំហុស។ គេអាយុ១០ឆ្នាំហើយ ចាស់ទុំលើសអាយុក្មេងរបស់គេ។ គេអាចជួយមើលប្អូនបាន កាលណាខ្ញុំរវល់។ កូនម្នាក់នេះកាត់មកខ្ញុំ ដែលមិនសូវនិយាយស្ដីអត់ប្រយោជន៍ច្រើន។ ខ្ញុំយល់ចិត្តភ្លាមថា មនុស្សមានហេតុផលដូចកូននីន នឹងមិនមែណចេះតែវាយប្អូនទេ។

ខ្ញុំក៏សួរកូនប៊យថា៖
-ចុះម៉េចបានជាបងនីនធ្វើចឹងដាក់កូន?អូនចង់មើលសៀវភៅអ្នកបង តែអ្នកបងអត់អោយអូនមើលទេ…
-ហើយអូនធ្វើម៉េចទៀត?

-អូនទាញ ហើយសៀវភៅក៏រហែក…
-អញ្ចឹង កូនខុសទេ
ប៊យអោនមុខចុះ ងក់ក្បាលតិចៗ ដោយដឹងកំហុសរួចក៏ដើរទៅសុំទោសបងគេ។ ខ្ញុំងាកមកនិយាយនឹងកូនស្រីម្ដង។
-បើប្អូនធ្វើខុស កូនកុំប្រើដៃជើង ខ្លាចជ្រុលដៃណាកូន
-ចាសម៉ាក់ តែអាអូនរឹងណាស់និយាយមិនស្ដាប់សោះ
ជីវិតម៉ាក់ម្នាក់នេះ មកដល់ផ្ទះពេលណា ថ្ងៃណា ក៏ត្រូវធ្វើជាតុលាការចាំកាត់ក្ដីជម្លោះពីរនាក់បងប្អូនគេនេះដែរ។
ខ្ញុំផ្លាស់សំលៀកបំពាក់រួច ខ្ញុំប្រញាប់ដៃជើងចូលទៅផ្ទះបាយចំអិនម្ហូបអោយកូនៗ និងចាំប៉ាគេមក នឹងអាលញ៉ាំបាយជុំគ្នា។ ម៉ោង៧ហើយ បាយម្ហូបឆ្អិនហើយ ប៉ុន្តែនៅមិនទាន់ឃើញស្វាមីខ្ញុំមកដល់ផ្ទះទៀត។ តាមចំណាំ រាល់តែល្ងាចថ្ងៃសុក្រ គាត់មិនសូវមកបាយល្ងាចនៅផ្ទះទេ ហើយក៏មិនខ្ចីរវល់ទូរស័ព្ទមកប្រាប់ប្រពន្ធដែរ។ ខ្ញុំហាក់ស៊ាំនឹងស្ថានភាព ជីវភាពសព្វថ្ងៃនេះហើយ ក៏លែងចង់ខលទៅសួរដែរ ព្រោះសួរទៅក៏បានតែពាក្យដដែលៗថា”បងនៅជាមួយពួកម៉ាក”។
រៀបចំបាយទឹកកូនហើយ កូនស្រីច្បងខ្ញុំគេជួយជញ្ជូនចានឆ្នាំងទៅទុកដាក់រៀបចំទុកដាក់។ យើងបីនាក់ម៉ែកូន អង្គុយមើលទូរទស្សន៍បន្តិច។ ខ្ញុំឆ្លៀតជជែក សួរនាំកូនៗពីសកម្មភាព សាលារបស់ពួកគេ រួចទើបនាំកូនៗអោយចូលគេង។

“យីចុះលោកប្ដីខ្ញុំមិនគិតប្រាប់បន្តិចទេឬអី ថាវិលចូលទ្រនំម៉ោងណា?”
ខ្ញុំមើលទូរទស្សន៍បណ្ដើរ អ៊ុតខោអាវបណ្ដើរ ភ្នែកខ្ញុំឆ្លៀតរំពៃមើលនាឡិកានៅព្យួរជញ្ជាំង។ ម៉ោងជិត១១យប់ហើយ ប្ដីខ្ញុំនៅមិនទាន់មកដល់ផ្ទះទៀត។ អារម្មណ៍លែងនៅនឹងខ្លួនហើយ លែងខឹងទៅជាបារម្ភម្ដង កំពុងរកទូរស័ព្ទចុចខលទៅសួរប្ដី ថាមកវិញឬនៅ។ ពេលនោះ មិនទាន់ទាំងបានចុចផង ស្រាប់តែមានលេខប្លែកខលចូលទូរស័ព្ទខ្ញុំ។
ឱ! ចិត្តជាប្រពន្ធម្នាក់ ក្នុងទ្រូងខ្ញុំញ័រភ័យចម្លែក។ យប់ថ្មើរនេះមានលេខប្លែកខលចូល! បេះដូងលោតសឹងធ្លាយទ្រូង។
“តិចលោមានរឿងអីទេដឹង?!” គ្រាន់តែគិតប៉ុណ្ណេះ ខ្ញុំលែងចង់ទទួលទូរស័ព្ទហើយ ខ្ញុំយកដៃឱបទ្រូងទប់អារម្មណ៍ឱ្យស្ងប់ ទើបដាច់ចិត្តចុចទទួល។ជម្រាបសួរ! ខ្ញុំវណ្ណីនិយាយ
ខ្ញុំឮសំឡេងមនុស្សស្រីឆ្លើយ ហើយសួររកអ្នកណាក៏មិនដឹង ទើបខ្ញុំប្រាប់ថា ច្រឡំលេខហើយ។
ឱ! ព្រលឹងបួនដប់សព្វគ្រប់អើយ ចូលមកវិញមក។
ខ្ញុំចុចខលទៅប្ដីម្ដងទៀត ម្ដងនេះខលចូលបងរ៉េតមែនទែនហើយ។

អាឡូបង! បងនៅឯណាហ្នឹង? ពេលណាបានបងមកផ្ទះ?
សំឡេងប្ដីខ្ញុំឆ្លើយបែបក្ងួរបន្តិចផង ពិតជាស្រវឹងទន់ខ្លួនទៀតហើយតាប៉ិហ្នឹង។

អាឡូ!
គាត់លើកទូរស័ព្ទឆ្លើយ ហើយស្រែកឱ្យមិត្តគាត់…

-អាពួកម៉ាក ឈប់មាត់សិន ប្រពន្ធអញខលមក។ អាឡូ! អូនសម្លាញ់ បងនៅជាមួយអាសែតនិងអាធឿន បន្តិចតិចទៀតបងទៅវិញហើយណា ចាំបើកទ្វារអោយបងចូលផង បងអត់មានយកសោផ្ទះមកតាមទេ។ បាយបិទអូនសម្លាញ់”

ដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ខ្ញុំអង្គុយបង្ហើយរបាយកាណ៍ដែលសល់ពីការិយាល័យ។ ក្រលេកមើលម៉ោង១២អាធ្រាតហើយ លោកប្ដីអើយស្រវឹងផង មិនដឹងទៅដល់ណាទេ។ អារម្មណ៍ដែលរង់ចាំ ថាខឹងនឹងប្ដីលែងខឹងហើយ បែរជានឹកតូចចិត្តនឹងខ្លួនឯង ថាប្ដីមិនសូវនៅជិត ចូលចិត្តតែ ទៅបាយខាងក្រៅអឺងកងជាមួយពួកម៉ាកអោយសឹងតែរាល់ល្ងាចបែបនេះ។
មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំឮសូរសំលេងឡានខាងមុខរបងផ្ទះ ពិតជាគាត់មកដល់ហើយ។ ខ្ញុំបើកទ្វារអោយគាត់ចូលតាមទំលាប់ដោយមិនមាត់សួរនាំអោយភ្ញាក់កូនៗទេ គាត់ក៏មិនបានប្រាប់ថាទៅណាខ្លះដែរ។ យើងនាំគ្នាចូលគេង ខ្ញុំប្រឹងសំងំគេងទាំងអារម្មណ៍ធុញថប់ ភ្នែកបិទ តែខួរក្បាលនេះមិនសំរាកសោះ ចេះតែគិតវែងឆ្ងាយ។
ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តតែម្នាក់ឯង “ប្ដីអើយ បងមានដែលគិតដល់អារម្មណ៍អូនដែលនៅចាំនៅផ្ទះទេ បងមានដែលគិតថា អូននិងកូនៗក៏ត្រូវការបងនៅរស់ជិត ញ៉ាំបាយជុំគ្នា អង្គុយលេងមើលទូរទស្សន៍ជាមួយគ្នា ជួយកូនៗធ្វើកិច្ចការសាលា ដូចជាគ្រួសារគេឯទៀតដែរ អូនក៏ដូចជាស្រីឯទៀតដែរ មានប្ដីពិតជាចង់អោយប្ដីនៅក្បែរ ឬបងមិនយល់ថា សុភមង្គលកើតចេញពីការរួមរស់នៅជាគ្រួសារមួយ សាងក្ដីស្រម៉ៃរួមគ្នា ចំណាយពេលវេលាជាមួយគ្នា នេះជាសុភមង្គលដែលអូននិងកូនៗប្រាថ្នាចង់បាន។”
ប៉ុន្តែ រាល់លើកពេលដែលខ្ញុំលើកយករឿងនេះមកនិយាយជាមួយគាត់ គាត់ក៏តែងតបមកខ្ញុំវិញឡើង ធូរល្ហុយ។

-អូនថាទៅមើល បងប្រឹងរកលុយ ធ្វើការសព្វថ្ងៃនេះគឺដើម្បីនរណា មិនគឺដើម្បីអូននិងកូនៗទេឬ? បងធ្វើការច្រើន បងហត់ណាស់ បងចង់ដើរលេងនឹងពួកម៉ាកបងខ្លះៗ បើអោយបងនៅតែជាមួយកូនៗដ៏មហារពឹស បងពិតជាឆ្កួតមិនខានទេ ម្យ៉ាងបងដើរមិនអត់ប្រយោជន៍ទេណាម៉ាក់វា ពួកម៉ាកបង គេមានជំនួញ យើងស្ដាប់គេមើលបើកន្លែងណាចំណេញ យើងរកជាមួយគេដែរទៅ ឃើញទេ បងរកលុយដើម្បីតែអូននិងកូននេះឯង
-ចុះបងគិតឬថាអូននិងកូនៗត្រូវការតែលុយប៉ណ្ណេះទេឬ បងមានដែលដឹងថាអូនចង់បានអ្វីទេ លុយមិនអាចទិញសុភមង្គលនិងពេលវេលាស្និទ្ធស្នាលរបស់គ្រួសារយើងបានទេ។អូនឯងនិយាយចឹងចេះតែបាន សៅរ៍អាទិត្យ បងតែងទុកពេលទុកឱ្យអូនឯងតើ ចង់ដើរទៅណាបងជូនទៅ បងមិនដែលថាទេឯណា?
-ខ្ញុំខ្លាចថា ពេលបងញ៉ាំស្រាស្រវឹងអញ្ចឹង នឹងនាំជាគំរូមិនល្អដល់កូនយើងទេណាបង។ បងថាទៅមើល
កូនស្រីប្រុសយើងនឹងធំធាត់ឡើងស៊ាំជាមួយនឹងទិដ្ឋភាពដែលឪពុកស្រវឹងស្រាជោគជាំ។ ជាពិសេសកូនស្រីយើង គេនឹងយល់ថាមនុស្សប្រុសផឹកស៊ីស្រវឹងជារឿងធម្មតា គេនឹងមិនអាចបែងចែកបានថាមនុស្សប្រុសណាដែលល្អ ដែលគេអាចផ្ញើជីវិតបាននៅពេលដែលគេធំពេញវ័យ ឯកូនប្រុសយើងនឹងគិតថា មនុស្សប្រុសអោយតែធំឡើងអាចញ៉ាំស្រាស្រវឹងទ្រេតទ្រោតបាន គ្មានឃើញអីចំឡែកផង។
-អូនអើយ បងមិនដែលស្រវឹងអោយកូនឃើញទេ អូនឯងកុំវែងឆ្ងាយអី ម្យ៉ាងកុំទាន់ឃាត់បងអី បងសប្បាយទាន់ខ្លួននៅក្មេងណា ម៉ាក់វា”
តាំងពីថ្ងៃដែលឮតែសំដីគាត់សប្បាយទាន់ខ្លួននៅក្មេងនោះមកប៉ុណ្ណេះ ខ្ញុំលែងជជែកនឹងគាត់ទៀត។
ពេលនេះ ខ្ញុំដេកបិទភ្នែកឈ្លោះនឹងអារម្មណ៍ខ្លួនឯង “លោកប្ដីអើយ បើបងមិនគិតពីអូននិងគ្រួសារ ក៏បងគួរគិតពីសុខភាពនិងសុវត្ថិភាពបងដែរ។ ឥឡូវនេះបងនៅសុខភាពល្អ ចុះពេលបន្តិចទៀតនោះ នៅពេលដែលថ្លើម ក្រពះ ពោះវៀនបង វាលែងស៊ូបាននឹងជាតិអាល់កុលដែលចូលរាល់ថ្ងៃនោះ សុខភាពបងនឹងទ្រុឌទ្រោមមិនខានទេ”
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក….
ថ្ងៃនេះ ប្លែកខុសធម្មតា បងរ៉េត ត្រឡប់មកផ្ទះ ពីក្បាលល្ងាច ទឹកមុខគាត់ធ្ងន់ពាប់។ ខ្ញុំដឹងថា ស្វាមីពិតជាមានរឿងអ្វីមិនសប្បាយចិត្តហើយ។ ខ្ញុំចាក់ទឹកមួយកែវយកទៅឱ្យគាត់។ ទទួលទឹកពីដៃខ្ញុំហើយ គាត់ផឹកមួយក្រេប។
-អូន! ស្លៀកពាក់កាន់ទុក្ខមក ដើម្បីទៅបុណ្យសពធឿន
-ធឿន!!? បងធឿនពួកម៉ាកបង ថៅកែបោះដុំប៊ីយែរហ្នឹងឬបង?”
-ហ្នឹងហើយអូន វាស្លាប់ហើយ យប់មិញ គ្រោះថ្នាក់នៅពេលវាចេញពីស៊ីផឹកជាមួយអាសែត។
-ពុទ្ធោ!!! ព្រះជួយ
ទៅដល់រោងបុណ្យ យើងបានដឹងថា ធឿនបានទៅស៊ីផឹក ចេញពីហាងមក គាត់ក៏បន្តទៅតង់ទី២ចូលការ៉ាអូខេហើយស្រវឹងឡើងដាប នៅចចេសបើកឡានត្រឡប់មកផ្ទះខ្លួនឯងទៀត។ គេបើកគេចនឹងស្អីក៏មិនដឹង រួចក្រឡាប់ឡាន ហើយទៅបុកនឹងសន្តិសុខម្នាក់ដែលអង្គុយយាមមុខហាងមួយ ទើបឡានវិលប៉ះនឹងសរសរដងគោម។ ក្រៅពីបង្ករគ្រោះថ្នាក់ដល់ខ្លួនឯងហើយ នៅបង្ករឱ្យពូសន្តិសុខដែលអត់ដឹងអីសោះនោះរបួសធ្ងន់ទៀត។
ក្រោយត្រឡប់មកពីរោងបុណ្យសពវិញ បងរ៉េត ស្រងូតស្រងាត់ បាត់មាត់បាត់ក អាណិតពួកម៉ាកគាត់។ ខ្ញុំព្យាយាមលួងលោមនិងអង្វរប្ដីឱ្យបន្ថយការផឹកស៊ី។

បង! អូនពិតជាបារម្ភណាស់ រាល់ពេលបងទៅជួបជុំពួកម៉ាកបង។ នៅពេលដែលបងបើកឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញទាំងខ្លួនស្រវឹង អូនភ័យអូនព្រួយណាស់។ អូននឹងបានធូរចិត្តតែនៅពេលណាបងបានមកដល់ផ្ទះប៉ុណ្ណោះ។ សូមបងបន្ថយការផឹករហូតដល់ស្រវឹងដាបៗដូចមុនតើបានទេ?

អូនកុំនិយាយផ្ដេសផ្ដាសមើល បងមិនដែលស្រវឹងដល់លែងដឹងខ្លួនទេ បងផឹកបងដឹងតើ
-បងមិនដឹងទេថាអូននៅផ្ទះរង់ចាំបង អូនតែងបន់ស្រន់នៅក្នុងចិត្តសុំអោយបងត្រឡប់មកផ្ទះដោយសុវត្ថិភាព។ អូនបារម្ភណាស់។ ដើម្បីអូននិងកូន បងអាចកាត់បន្ថយការផឹកស៊ីបានទេ?
បងរ៉េត មិនឆ្លើយ។ គាត់ក៏ងើបទៅងូតទឹកបាត់ទៅ។
ព្រឹកថ្ងៃថ្មី បងរ៉េតក្រោកពីគេងយឺតជាងធម្មតា។ ខ្ញុំរៀបចំដាំបបរព្រឹកនិងដាស់កូនងូតទឹករួចហើយ គាត់នៅមិនទាន់ចុះមកផ្ទះបាយជាន់ក្រោមនៅឡើយទេ។ ប្លែកមែន ខ្ញុំឡើងទៅមើលបន្ទប់ដេក ឃើញគាត់នៅគេងនៅឡើយ
-បងរ៉េត ម៉េចហ្នឹង? មិនទៅធ្វើការទេ?
-បងឈឺជើង ឡើងហើម ដើរមិនរួចទេ
-មើល! អឹស ឡើងក្រហមរោល? បងដើររួចទេ?
-រួចតែវាឈឺស្រកៀរ អស់ហើយ
-មក បងក្រោកមក ខ្ញុំជូនទៅពេទ្យ
-បងខលប្រាប់កន្លែងបងធ្វើការសិន
ក្រោយដឹកកូនដាក់សាលារៀនហើយ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ជូនគាត់ទៅពេទ្យ។ ពេទ្យពិនិត្យឈាម និងឱ្យយើងរង់ចាំយកលទ្ធផលពីរម៉ោងក្រោយ។ លទ្ធផលចេញមក បងរ៉េតលើសជាតិអាស៊ីត ពេទ្យថាបណ្ដាលមកពីការហូបសាច់ច្រើន និងការផឹកស្រា។ ពេទ្យឱ្យថ្នាំបញ្ចុះជាតិអាស៊ីត ថ្នាំបន្ថយការឈឺចាប់ខ្លះ។ គេឱ្យគាត់ បញ្ឈប់ការផឹកស្រានិងកាត់បន្ថយញ៉ាំសាច់។
នៅតាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយសារឥទ្ធិពលថ្នាំ ជើងបងរ៉េត ក៏បានអន់ឈឺ។ ខ្ញុំព្យាយាមនិយាយនិងលួងលោមប្ដីបន្តទៀត។

-បង! អូនសុំចិត្តបង សូមបងបោះបង់ការផឹកស៊ីនោះចោលទៅបង។
បងរ៉េតនៅស្ងៀម មិនស្រដីតប។ ខ្ញុំក៏និយាយបន្តទៀត។
-បងដឹងទេ ពេលបងឈឺ អ្នកដែលឈឺជាងបងទៅទៀតគឺជាអូន គឺអូនឈឺចិត្ត ដែលមិនអាចនិយាយលួងលោមប្ដីអូនអោយបោះបង់សុរាបាន។ ឬបងភ្លេចថាយើងមានកូន២នាក់ដែលតែងតែត្រូវការប៉ាជានិច្ចនោះ?
-ពេលខ្លះ យើងមិនផឹក ចូលក្រុមគេមិនចុះទេអូន។ បងធ្វើការងារ មានមេមានកើយ បើគេបបួល ហើយយើងប្រកែកញយៗ គេនឹងសំគាល់ថាយើងខុសគេ ចូលគេមិនចុះទេអូន។

-បង កុំគិតដូច្នេះ។ មនុស្សមានសមត្ថភាព ដូចបង ចេះបត់បែនយ៉ាងនេះ អូនជឿថា បើបងតាំងចិត្ត គ្មានរឿងអ្វីដែលធ្វើមិនបានទេ។
ថ្ងៃក្រោយមកទៀត….
ក្រោយពេលចូលពេទ្យរឿងឈឺជើង លើសអាស៊ីតម្ដង បងរ៉េត កាត់បន្ថយបានច្រើន ការទៅផឹកស្រាហូបចុកខាងក្រៅ។ ប៉ុន្តែ បើថ្ងៃណាហ៊ានជ្រុលញ៉ាំសាច់ផឹកស្រាច្រើន ជើងក៏ចាប់ផ្ដើមពើតឈឺទៀត។
ល្ងាចនេះ បងរ៉េតចូលមកដល់ផ្ទះ មុខស្រងូតទៀតហើយ។

-អូន អាសែត ពួកម៉ាកបង វាស្លាប់ហើយ ស្លាប់នៅបាងកក

-ពុទ្ធា! ម៉េចបានគាត់ស្លាប់?

វាដួលសន្លប់ពេលទៅប្រជុំនៅបាងកក។ ពេទ្យថាដាច់សរសៃឈាម។ ឥឡូវស្លាប់ហើយ ជួយសង្គ្រោះមិនបានទេ។

-ពុទ្ធោអើយ!!
ក្រោយមិត្តទាំង២នាក់របស់គាត់ស្លាប់មក បងរ៉េតឈប់ចេញផឹកស៊ីអួរប្រមួរ ប្រឹងប្រែងហាត់ប្រាណ ស្ដារសុខភាពឡើងវិញ។ ក្រោយសម្រេចចិត្តបោះបង់ការផឹកស៊ីផ្ដេសផ្ដាស បងរ៉េតក៏មានសុខភាពល្អឡើងវិញ។ យូរៗម្ដងពេលមានពិធីជប់លៀង ឬពិធីការ គាត់គ្រាន់តែកាន់កែវជល់បន្លំៗ មិនផឹកដូចគេងូតទឹកដូចកាលពីមុននោះទេ។
ឱកាសពេលល្ងាចក្រោយវិលពីធ្វើការហត់ពេញមួយថ្ងៃរបស់យើង ភាគច្រើនយើងចំណាយពេលញ៉ាំបាយជាមួយគ្នា សួរនាំកូនទាំងពីរពីការសិក្សា។ កូនប៊យនិយាយថា គេសប្បាយចិត្តណាស់ ព្រោះមានប៉ានៅជួយបង្រៀនគេរាល់ល្ងាច។ ការចំណាយពេលជាមួយគ្នានឹងមនុស្សជាទីស្រលាញ់នេះហើយជាសុភមង្គលដែលភរិយានិងកូនៗប្រាថ្នាក្នុងជីវិត។

បណ្ដុះការអានចាប់តាំងពីកូននៅតូច

យើងគ្រប់គ្នា សុទ្ធតែដឹងថា ការអានជួយអភិវឌ្ឍខួរក្បាលយើងឱ្យកាន់តែឆ្លាតនិងចេះគិតគូរ ងាយដោះស្រាយបញ្ហានិង មានគំនិតបង្កើតថ្មីប្លែក។ ចំពោះកុមារ គេងាយនឹងជាប់យកទម្លាប់អាន កាលណាយើងណែនាំគេឱ្យឆាប់ទម្លាប់អានតាំងពីតូច។ សូមកុំគិតថា កូននៅតូចពេក មិនទាន់អានយល់។ សៀវភៅកុមារ ជាទូទៅមានរូបភាពច្រើន និងមានពណ៌ស្រស់ឆើតឆាយសម្រាប់ទាក់ចិត្តកុមារ។

កូនស្រីធំរបស់ខ្ញុំ ចាប់ផ្ដើមស្គាល់សៀវភៅនៅពេលនាងអាយុ១០ខែ។ ខ្ញុំទិញសៀវភៅបែបមានរូប ជាសៀវភៅទន់បែបក្រណាត់ និងសៀវភៅក្រាស់រឹងដូចក្ដារ។ នាងចូលចិត្តនៅពេលដែលយើងជាម្ដាយ ចាប់បើកសៀវភៅជាមួយនាង ហើយនាំនាងអាន។ បន្តមកទៀត នាងចូលដល់វ័យដែលដឹងថា ពេលហែកសៀវភៅក្រដាសស្ដើងៗ សៀវភៅនឹងរហែកឮសូរខ្វោកខ្វាក ដូច្នេះនាងហែកក្រដាសកាសែត និងទស្សនាវដ្ដី ហើយសើចសប្បាយនឹងបទពិសោធន៍ថ្មីនេះ។ ខ្ញុំបណ្ដោយឱ្យនាងហែកក្រដាសកាសែតនិងទស្សនាវដ្ដីទាំងនោះ ដោយមិនចាប់នាងចេញនោះទេ។ តពីនោះមកសៀវភៅបានក្លាយជាមិត្តនាង។ កាលនោះ កន្លែងដើរកំសាន្តចុងសប្តាហ៍របស់យើង គឺ បណ្ណាគារ។ ឪពុកនាងចាប់ផ្ដើមនាំកូនឱ្យស៊ាំនឹងបណ្ណាគារ។ មិនដែលថាទៅបណ្ណាគារម្ដងណាហើយ មិនបានសៀវភៅកុមារថ្មីៗមកផ្ទះនោះទេ។ គ្មានបណ្ណាគារណាដែលយើងមិនដែលចូលនោះទេ ព្រោះពេលវេលាចុងសប្តាហ៍របស់យើងគឺនៅបណ្ណាគារ។

ពេលកូននៅតូច សៀវភៅគ្រាន់តែមានរូបភាពច្រើន គឺអាចទាក់ទាញកូនបានហើយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលគេឈានដល់វ័យ ២ឆ្នាំឬ៣ឆ្នាំឡើងទៅ ខ្ញុំរើសសម្រិតសម្រាំង សៀវភៅដែលសមស្របទៅតាមវ័យរបស់គេ។ សៀវភៅដែលខ្ញុំតែងទិញឱ្យកូនអាន មានរបស់គ្រឹះស្ថានបោះពុម្ពផ្សាយ ស៊ីបា៉ និងរបស់នគរអាន។ សៀវភៅទាំងឡាយរបស់ គ្រឹះស្ថានទាំង២នេះ ផលិតឡើងពីអ្នកជំនាញខាងសៀវភៅកុមារ ដែលមានរឿងខ្លី ល្បែងកុមារ និងចំណេះដឹង បំណិនជីវិត សមស្របតាមការលូតលាស់របស់កុមារ។ ស៊ីប៉ា សម្បូរ រឿងកុមារដែលមានអត្ថន័យល្អ សៀវភៅទាំងនោះ និពន្ធដោយអ្នកនិពន្ធដែលធ្វើការទាក់ទងនឹងសៀវភៅកុមារ។ លើសពីនេះ ស៊ីប៉ា ក៏មានបោះផ្សាយសៀវភៅ មានចំណេះដឹងទូទៅ ប្រវត្តិសាស្ត្រ និងបំណិនជីវិត ដែលស័ក្តិសមសម្រាប់កុមារអានផងដែរ។ នគរអាន ក៏មានសៀវភៅកុមារច្រើនផងដែរ ជាពិសេសសម្រាប់ក្មេងអាយុ ចាប់ពី២ទៅ៣ឆ្នាំ។ រឿងកុមាររបស់នគរអាន មានរូបភាពទាក់ចិត្តក្មួយៗខ្ញុំណាស់។ គេចូលចិត្តអង្គុយលើភ្លៅហើយស្ដាប់អ៊ំនិទានដោយមិនរពឹសទេ។ សៀវភៅនគរអាន ភាគច្រើននិពន្ធដោយអ្នកនិពន្ធដែលជំនាញខាងកុមារតូចៗ។

សូមធ្វើខ្លួនអ្នកជាគំរូសម្រាប់កូន បើអ្នកចង់ឱ្យកូនស្រលាញ់សៀវភៅ ស្រលាញ់ការអាន។ ដាក់ទូរស័ព្ទ និងឡេបថបចុះ រួចចាប់ផ្ដើមអានជាមួយគេ តាំងពីគេនៅតូច។ ការបណ្តុះបណ្តាលទម្លាប់ល្អនេះដល់កូនយើង ទាមទារនូវការប្រឹងប្រែងពីយើងជាឪពុកម្ដាយ។ សង្គមមួយដែលមានអ្នកអានកាន់តែច្រើន សង្គមនោះនឹងរីកចំរើន។

ម្ដាយខ្ញុំ និមិត្តរូបខ្ញុំ

ម្ដាយខ្ញុំជាជនរងគ្រោះនៅរស់សល់ពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍ចង្រៃ។ ក្រោយឆ្នាំ១៩៧៩ គាត់និងប្អូនស្រី ប្អូនប្រុស បានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារដែលមានគ្នាជិត១០នាក់។ ពួកគាត់បានត្រឡប់ចូលមកក្រុងភ្នំពេញវិញ។ ម្ដាយខ្ញុំបានមករៀនជំនាញឱសថការីដែលគាត់មិនបានរៀនបញ្ចប់ដោយសាររបបអាពតចង្រៃនោះ។

ម្ដាយខ្ញុំ ជឿជាក់ថា វិជ្ជាតែមួយគត់ ជាអ្នកនាំមកនូវអនាគតល្អត្រចះត្រចង់មួយ ហើយគាត់ប្រឹងប្រែងគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីកូនៗបានរៀនខ្ពង់ខ្ពស់គ្រប់ៗគ្នា។ ម្ដាយខ្ញុំជាម្ដាយដ៏តឹងតែងម្នាក់ចំពោះកូនស្រីកូនប្រុសគាត់។ ម្ដាយខ្ញុំចិញ្ចឹមខ្ញុំបែបឱ្យខ្ញុំស្គាល់ការពិបាក ដោយបង្រៀនខ្ញុំសព្វកិច្ចការផ្ទះ និងកិច្ចការក្រៅផ្ទះ។ ទោះជាកាលនៅកុមារ យើងមានមេផ្ទះជាអ្នកជួយដាំបាយទឹក បោកខោអាវ ប៉ុន្តែម្ដាយខ្ញុំតែងឱ្យខ្ញុំបោកខោអាវខ្លួនឯង ជូតបន្ទប់គេងខ្លួនឯង។ ក្រោយហូបបាយរួច ខ្ញុំត្រូវទៅជួយអ្នកមេផ្ទះលាងចាន។ ថ្ងៃសម្រាកពីរៀនម្ដាយខ្ញុំ តែឱ្យខ្ញុំតាមមេផ្ទះទៅផ្សារ មើលពីរបៀបគេទិញម្ហូប។

ម្ដាយខ្ញុំស្រលាញ់កូនណាស់ ប៉ុន្តែគាត់តែងនិយាយថា គាត់ចិញ្ចឹមកូន មិនមែនបែបទំយើរកូន កូនគាត់មិនមែនទុកសម្រាប់គាត់ស្រលាញ់តែម្នាក់ឯងទេ គាត់ចិញ្ចឹមបែបត២ងតែងឱ្យកូនក្លាយជាមនុស្សគួរឱ្យស្រលាញ់សម្រាប់អ្នកផងទាំងឡាយដែរ។ គាត់ចិញ្ចឹមកូនឱ្យចេះស្រលាញ់ខ្លួនឯង ប៉ុន្តែមិនមែនបែបអត្មានិយម មិនខ្វល់ពីអ្នកដទៃនោះទេ។ ម្ដាយខ្ញុំតែងបង្រៀនខ្ញុំឱ្យចេះជួយយកអាសាញាតិមិត្តតាមលទ្ធភាពដែលយើងមាន។

ម្ដាយខ្ញុំតែងបង្រៀនកូនមិនឱ្យតម្លៃលុយជាធំទេ ប៉ុន្តែគាត់តែងប្រាប់ថាកូននឹងមិនអាចរស់បានស្រួលដោយគ្មានលុយទេ។ គាត់់តែងបង្រៀនខ្ញុំថា ការរកលុយមិនត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយពីសេចក្តីល្អឡើយ។ កុំព្រោះតែលុយ ការងារអ្វីក៏ហ៊ានធ្វើ។ គាត់តែងប្រាប់ខ្ញុំថា ការចេះគ្រប់គ្រាន់ជាសុភមង្គលផ្លូវចិត្ត។

ម្ដាយខ្ញុំ មិនមែនជាអ្នកមាន តែម្ដាយខ្ញុំបរិបូណ៌ដោយសេចក្តីមេត្តា។ ម្ដាយខ្ញុំជាអ្នកដែលប្រៀនប្រដៅខ្ញុំ ឱ្យមានសេចក្ដីមេត្តា ឱបក្រសោបការពារ បុគ្គលិក និងកូនចៅក្រោមបង្គាប់។ មិនថាមានរឿងកូនចៅខុសយ៉ាងណា ម្ដាយខ្ញុំនឹងចេញមុខការពារកូនចៅសិន សឹមមកស្ដីប្រដៅកូនចៅដែលប្រព្រឹត្តខុសនោះជាក្រោយ។ ម្ដាយខ្ញុំតែងប្រាប់ថា “ការស្ដីប្រដៅ បុគ្គលិកក្រោមបង្គាប់ ចូរកូនហៅគេមកពន្យល់ស្ងាត់ៗតទល់ គេនឹងដឹងកំហុស។ កូនកុំលើកបរិហារគេក្នុងអង្គប្រជុំឱ្យសោះ គេអាចនឹងខ្លាចកូនចំពោះមុខអង្គប្រជុំ តែគេនឹងគ្មានសេចក្ដីគោរពកោតក្រែងកូនក្រៅពីសេចក្ដីគុំកួននោះទេ”។ ក្រោយម្ដាយខ្ញុំចូលនិវត្តន៍ បុគ្គលិកដែលធ្លាប់ធ្វើការក្រោមបង្គាប់គាត់ នៅតែគោរពស្រឡាញ់រាប់អានគាត់ដដែល មិនបានប្រែប្រួលខុសពីពេលដែលគាត់នៅធ្វើការនោះទេ។ ម្ដាយខ្ញុំជាគំរូសម្រាប់ខ្ញុំ ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ។

ម្ដាយខ្ញុំ ជាស្ត្រីរឹងមាំនិងពូកែម្នាក់។ កាលឆ្នាំ២០០៨ ម្ដាយខ្ញុំបានសរសេរពី “កិច្ចការស្រាវជ្រាវទាក់ទងនឹងសវត្ថិភាពចំណីអាហារ” ដាក់ទៅអង្គការសុខភាពពិភពលោក។ កាលនោះគាត់ទទួលបានរង្វាន់ the State of Kuwait Prize for Research in Health Promotion (2008) ដែលរង្វាន់កាលនោះបានទទួលទឹកប្រាក់រហូតចំនួន២ម៉ឺនដុល្លារ ( https://www.who.int/governance/awards/kuwait_winners/en/ )។ ទឹកប្រាក់២ម៉ឺនដុល្លានោះ ច្រើនមែនទែនសម្រាប់គាត់ដែលជាអ្នកធ្វើការរដ្ឋម្នាក់។

ម្ដាយខ្ញុំ មិនដែលឈប់នឹងការអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងទេ។ ក្រោយពេលគាត់ចូលនិវត្តន៍ គាត់នៅទៅបង្រៀននៅមហាវិទ្យាល័យឱសថសាស្ត្រ រហូតទាល់តែជំងឺ Parkinson’s របស់គាត់ចាប់ផ្ដើមធ្វើទុក្ខខ្លាំង។ ជំងឺនេះធ្វើឱ្យគាត់រឹងខ្លួននិងគាំងពិបាកធ្វើចលនា។ បន្ថែមពីលើជំងឺ Parkinson’s គាត់មានជំងឺមួយទៀតគឺជំងឺវង្វេង dimentia ប៉ុន្តែដោយសារសេចក្តីក្លៀវក្លានិងរឹងមាំរបស់គាត់ គាត់នៅព្យាយាមធ្វើចលនាចល័តហាត់ប្រាណបន្តិចបន្តួចនៅក្នុងផ្ទះនិង ធ្វើបុណ្យដាក់បាត្រជារៀងរាល់ព្រឹកផងដែរ។ រហូតទាល់តែដល់ពេលមេរោគកូវីតចូលរាតត្បាត ក៏គាត់នៅមិនខ្លាច តវា រឹងទទឹងទាមទារទៅដាក់បាត្រលោកដដែល។ ក្រោយឈ្លោះគ្នាជាមួយខ្ញុំមួយរយៈធំរឿងដាក់បាត្រលោក គាត់ក៏សុខចិត្តចាញ់ ឈប់ដាក់បាត្រលោកសិន រង់ចាំជំងឺកូវីតចង្រៃនេះវិនាសបាត់ សឹមធ្វើបុណ្យបន្តទៀត។

ម្ដាយខ្ញុំ សម្រាប់ខ្ញុំ ជានិមិត្តរូបនៃស្ត្រីរឹងមាំ ក្លៀវក្លា មិនចុះចាញ់ ប៉ុន្តែប្រកបដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា ចំពោះញាតិទាំងឡាយ។ ម្ដាយខ្ញុំ ជាអ្នកដែលមាននាទីសំខាន់កសាងដួងព្រលឹង និងរូបកាយខ្ញុំថ្ងៃនេះ។

Book Review: រើសយកក្ដីសុខ

#bookreview
#រើសយកក្ដីសុខ
និពន្ធដោយ #លឹមសន្តិភាព
កម្រាស់សៀវភៅ ២១២ទំព័រ

រើសយកក្ដីសុខ ជាសៀវភៅបែបអភិវឌ្ឍន៍ខ្លួននិងលើកទឹកចិត្ត ស្នាដៃរបស់ លឹម សន្តិភាព អ្នកនិពន្ធ ។ សៀវភៅមួយក្បាលនេះរបស់បងភាព  ខ្ញុំបានអានហើយពេញចិត្តជាខ្លាំងចំពោះរបៀបសរសេរពន្យល់របស់គាត់។

រើសយកក្ដីសុខ សរសេរឡើងតាមបែបទស្សន:ដែលមានលក្ខណៈប្រាកដប្រជា ហើយវាជាសារដាស់តឿនទៅកាន់អ្នកអានរបស់ លឹម សន្ដិភាព។ ក្នុងនោះ អ្នកនិពន្ធបង្ហាញជារបៀបវគ្គៗ ដោយចែកជា១៤វគ្គ គឺ១៤ថ្ងៃសម្រាប់ស្វែងយល់។ សៀវភៅនេះដឹកនាំការគិតនិងបណ្ដុះគោលដៅជីវិតឱ្យអ្នកអាន យោងលើទស្សនៈរបស់អ្នកប្រាជ្ញល្បីៗ និងតាមបទពិសោធន៍ជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនិពន្ធ។ គោលបំណងរបស់អ្នកនិពន្ធ គឺមិនមែនសរសេរបែបលួងលោមដូចចាស់លោមក្មេងឱ្យស្ករគ្រាប់ទេ គឺប្រៀបដូចបងស្រីដាស់តឿនប្អូនឱ្យស្វាងពីភាពរវើរវាយគ្មានគោលដៅក្នុងជីវិតឱ្យស្គាល់ពីខ្លួនឯង និងចេះចាត់ចែងគោលដៅឡើងវិញ។

ការយល់ឃើញជារួមរបស់ខ្ញុំ ក្រោយពីបានអានសៀវភៅនេះហើយ ខ្ញុំគិតថា មនុស្សដែលស្ថិតក្នុងវ័យ២០ឆ្នាំ ហើយយល់ថា ការរស់នៅមិនមានន័យ គួរស្វែងរកសៀវភៅមួយក្បាលនេះអាន។ ខ្ញុំជឿថាសៀវភៅនេះនឹងជាចំណែកតូចមួយ ក្នុងការកសាងផ្លូវចិត្តអ្នកអាន។ ខ្ញុំនឹងណែនាំឱ្យកូនៗដែលកំពុងឈានទៅពេញវ័យខ្ញុំឱ្យអានដែរ។

ដោយក្តីស្រលាញ់
ពីអ្នកអានម្នាក់