រឿងនេះ ខ្ញុំធ្លាប់សរសេរបង្ហោះលើប្លុកនេះកាលឆ្នាំ២០១២។ កាលនោះ ខ្ញុំសរសេរលេងៗខ្លីៗទេ មិនណែងណងអីនោះទេ។ ពេលនេះ ខ្ញុំបានកែសម្រួល បង្ហោះសាជាថ្មី សង្ឃឹមថា អ្នកអានរបស់ខ្ញុំនឹងពេញចិត្ត
ល្ងាចថ្ងៃនេះក៏ដូចជាល្ងាចណាដែរ ខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញទាំងអារម្មណ៍ហត់នឿយ គ្រាន់តែចូលដល់មាត់ទ្វារផ្ទះ ខ្ញុំឮសំរែកកូនទាំងពីរនាក់របស់ខ្ញុំចេចចាច។ តាមមើល ពិតជាប្រកែកគ្នារឿងអីទៀតហើយ។ ចូលដល់ក្នុងផ្ទះភ្លាម ងងឹតមុខឈឹង ឃើញបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវរាយប៉ាយសុទ្ធតែឥវ៉ាន់លេងរបស់ពួកគេ ។
គ្រាន់តែឃើញខ្ញុំភ្លាម កូនប្រុសពៅរបស់ខ្ញុំ អាយុ៥ឆុ្នាំរត់មកប្ដឹងភ្លែត។
-ប៊យ: ម៉ាក់អើយ បងនីនញ៉ឹងត្រចៀកអូនហ៎ក!
កូននីន កូនស្រីច្បងរបស់ខ្ញុំមើលមកមុខខ្ញុំមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ហាក់ដឹងកំហុស។ គេអាយុ១០ឆ្នាំហើយ ចាស់ទុំលើសអាយុក្មេងរបស់គេ។ គេអាចជួយមើលប្អូនបាន កាលណាខ្ញុំរវល់។ កូនម្នាក់នេះកាត់មកខ្ញុំ ដែលមិនសូវនិយាយស្ដីអត់ប្រយោជន៍ច្រើន។ ខ្ញុំយល់ចិត្តភ្លាមថា មនុស្សមានហេតុផលដូចកូននីន នឹងមិនមែណចេះតែវាយប្អូនទេ។
ខ្ញុំក៏សួរកូនប៊យថា៖
-ចុះម៉េចបានជាបងនីនធ្វើចឹងដាក់កូន?អូនចង់មើលសៀវភៅអ្នកបង តែអ្នកបងអត់អោយអូនមើលទេ…
-ហើយអូនធ្វើម៉េចទៀត?
-អូនទាញ ហើយសៀវភៅក៏រហែក…
-អញ្ចឹង កូនខុសទេ
ប៊យអោនមុខចុះ ងក់ក្បាលតិចៗ ដោយដឹងកំហុសរួចក៏ដើរទៅសុំទោសបងគេ។ ខ្ញុំងាកមកនិយាយនឹងកូនស្រីម្ដង។
-បើប្អូនធ្វើខុស កូនកុំប្រើដៃជើង ខ្លាចជ្រុលដៃណាកូន
-ចាសម៉ាក់ តែអាអូនរឹងណាស់និយាយមិនស្ដាប់សោះ
ជីវិតម៉ាក់ម្នាក់នេះ មកដល់ផ្ទះពេលណា ថ្ងៃណា ក៏ត្រូវធ្វើជាតុលាការចាំកាត់ក្ដីជម្លោះពីរនាក់បងប្អូនគេនេះដែរ។
ខ្ញុំផ្លាស់សំលៀកបំពាក់រួច ខ្ញុំប្រញាប់ដៃជើងចូលទៅផ្ទះបាយចំអិនម្ហូបអោយកូនៗ និងចាំប៉ាគេមក នឹងអាលញ៉ាំបាយជុំគ្នា។ ម៉ោង៧ហើយ បាយម្ហូបឆ្អិនហើយ ប៉ុន្តែនៅមិនទាន់ឃើញស្វាមីខ្ញុំមកដល់ផ្ទះទៀត។ តាមចំណាំ រាល់តែល្ងាចថ្ងៃសុក្រ គាត់មិនសូវមកបាយល្ងាចនៅផ្ទះទេ ហើយក៏មិនខ្ចីរវល់ទូរស័ព្ទមកប្រាប់ប្រពន្ធដែរ។ ខ្ញុំហាក់ស៊ាំនឹងស្ថានភាព ជីវភាពសព្វថ្ងៃនេះហើយ ក៏លែងចង់ខលទៅសួរដែរ ព្រោះសួរទៅក៏បានតែពាក្យដដែលៗថា”បងនៅជាមួយពួកម៉ាក”។
រៀបចំបាយទឹកកូនហើយ កូនស្រីច្បងខ្ញុំគេជួយជញ្ជូនចានឆ្នាំងទៅទុកដាក់រៀបចំទុកដាក់។ យើងបីនាក់ម៉ែកូន អង្គុយមើលទូរទស្សន៍បន្តិច។ ខ្ញុំឆ្លៀតជជែក សួរនាំកូនៗពីសកម្មភាព សាលារបស់ពួកគេ រួចទើបនាំកូនៗអោយចូលគេង។
“យីចុះលោកប្ដីខ្ញុំមិនគិតប្រាប់បន្តិចទេឬអី ថាវិលចូលទ្រនំម៉ោងណា?”
ខ្ញុំមើលទូរទស្សន៍បណ្ដើរ អ៊ុតខោអាវបណ្ដើរ ភ្នែកខ្ញុំឆ្លៀតរំពៃមើលនាឡិកានៅព្យួរជញ្ជាំង។ ម៉ោងជិត១១យប់ហើយ ប្ដីខ្ញុំនៅមិនទាន់មកដល់ផ្ទះទៀត។ អារម្មណ៍លែងនៅនឹងខ្លួនហើយ លែងខឹងទៅជាបារម្ភម្ដង កំពុងរកទូរស័ព្ទចុចខលទៅសួរប្ដី ថាមកវិញឬនៅ។ ពេលនោះ មិនទាន់ទាំងបានចុចផង ស្រាប់តែមានលេខប្លែកខលចូលទូរស័ព្ទខ្ញុំ។
ឱ! ចិត្តជាប្រពន្ធម្នាក់ ក្នុងទ្រូងខ្ញុំញ័រភ័យចម្លែក។ យប់ថ្មើរនេះមានលេខប្លែកខលចូល! បេះដូងលោតសឹងធ្លាយទ្រូង។
“តិចលោមានរឿងអីទេដឹង?!” គ្រាន់តែគិតប៉ុណ្ណេះ ខ្ញុំលែងចង់ទទួលទូរស័ព្ទហើយ ខ្ញុំយកដៃឱបទ្រូងទប់អារម្មណ៍ឱ្យស្ងប់ ទើបដាច់ចិត្តចុចទទួល។ជម្រាបសួរ! ខ្ញុំវណ្ណីនិយាយ
ខ្ញុំឮសំឡេងមនុស្សស្រីឆ្លើយ ហើយសួររកអ្នកណាក៏មិនដឹង ទើបខ្ញុំប្រាប់ថា ច្រឡំលេខហើយ។
ឱ! ព្រលឹងបួនដប់សព្វគ្រប់អើយ ចូលមកវិញមក។
ខ្ញុំចុចខលទៅប្ដីម្ដងទៀត ម្ដងនេះខលចូលបងរ៉េតមែនទែនហើយ។
អាឡូបង! បងនៅឯណាហ្នឹង? ពេលណាបានបងមកផ្ទះ?
សំឡេងប្ដីខ្ញុំឆ្លើយបែបក្ងួរបន្តិចផង ពិតជាស្រវឹងទន់ខ្លួនទៀតហើយតាប៉ិហ្នឹង។
អាឡូ!
គាត់លើកទូរស័ព្ទឆ្លើយ ហើយស្រែកឱ្យមិត្តគាត់…
-អាពួកម៉ាក ឈប់មាត់សិន ប្រពន្ធអញខលមក។ អាឡូ! អូនសម្លាញ់ បងនៅជាមួយអាសែតនិងអាធឿន បន្តិចតិចទៀតបងទៅវិញហើយណា ចាំបើកទ្វារអោយបងចូលផង បងអត់មានយកសោផ្ទះមកតាមទេ។ បាយបិទអូនសម្លាញ់”
ដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ខ្ញុំអង្គុយបង្ហើយរបាយកាណ៍ដែលសល់ពីការិយាល័យ។ ក្រលេកមើលម៉ោង១២អាធ្រាតហើយ លោកប្ដីអើយស្រវឹងផង មិនដឹងទៅដល់ណាទេ។ អារម្មណ៍ដែលរង់ចាំ ថាខឹងនឹងប្ដីលែងខឹងហើយ បែរជានឹកតូចចិត្តនឹងខ្លួនឯង ថាប្ដីមិនសូវនៅជិត ចូលចិត្តតែ ទៅបាយខាងក្រៅអឺងកងជាមួយពួកម៉ាកអោយសឹងតែរាល់ល្ងាចបែបនេះ។
មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំឮសូរសំលេងឡានខាងមុខរបងផ្ទះ ពិតជាគាត់មកដល់ហើយ។ ខ្ញុំបើកទ្វារអោយគាត់ចូលតាមទំលាប់ដោយមិនមាត់សួរនាំអោយភ្ញាក់កូនៗទេ គាត់ក៏មិនបានប្រាប់ថាទៅណាខ្លះដែរ។ យើងនាំគ្នាចូលគេង ខ្ញុំប្រឹងសំងំគេងទាំងអារម្មណ៍ធុញថប់ ភ្នែកបិទ តែខួរក្បាលនេះមិនសំរាកសោះ ចេះតែគិតវែងឆ្ងាយ។
ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តតែម្នាក់ឯង “ប្ដីអើយ បងមានដែលគិតដល់អារម្មណ៍អូនដែលនៅចាំនៅផ្ទះទេ បងមានដែលគិតថា អូននិងកូនៗក៏ត្រូវការបងនៅរស់ជិត ញ៉ាំបាយជុំគ្នា អង្គុយលេងមើលទូរទស្សន៍ជាមួយគ្នា ជួយកូនៗធ្វើកិច្ចការសាលា ដូចជាគ្រួសារគេឯទៀតដែរ អូនក៏ដូចជាស្រីឯទៀតដែរ មានប្ដីពិតជាចង់អោយប្ដីនៅក្បែរ ឬបងមិនយល់ថា សុភមង្គលកើតចេញពីការរួមរស់នៅជាគ្រួសារមួយ សាងក្ដីស្រម៉ៃរួមគ្នា ចំណាយពេលវេលាជាមួយគ្នា នេះជាសុភមង្គលដែលអូននិងកូនៗប្រាថ្នាចង់បាន។”
ប៉ុន្តែ រាល់លើកពេលដែលខ្ញុំលើកយករឿងនេះមកនិយាយជាមួយគាត់ គាត់ក៏តែងតបមកខ្ញុំវិញឡើង ធូរល្ហុយ។
-អូនថាទៅមើល បងប្រឹងរកលុយ ធ្វើការសព្វថ្ងៃនេះគឺដើម្បីនរណា មិនគឺដើម្បីអូននិងកូនៗទេឬ? បងធ្វើការច្រើន បងហត់ណាស់ បងចង់ដើរលេងនឹងពួកម៉ាកបងខ្លះៗ បើអោយបងនៅតែជាមួយកូនៗដ៏មហារពឹស បងពិតជាឆ្កួតមិនខានទេ ម្យ៉ាងបងដើរមិនអត់ប្រយោជន៍ទេណាម៉ាក់វា ពួកម៉ាកបង គេមានជំនួញ យើងស្ដាប់គេមើលបើកន្លែងណាចំណេញ យើងរកជាមួយគេដែរទៅ ឃើញទេ បងរកលុយដើម្បីតែអូននិងកូននេះឯង
-ចុះបងគិតឬថាអូននិងកូនៗត្រូវការតែលុយប៉ណ្ណេះទេឬ បងមានដែលដឹងថាអូនចង់បានអ្វីទេ លុយមិនអាចទិញសុភមង្គលនិងពេលវេលាស្និទ្ធស្នាលរបស់គ្រួសារយើងបានទេ។អូនឯងនិយាយចឹងចេះតែបាន សៅរ៍អាទិត្យ បងតែងទុកពេលទុកឱ្យអូនឯងតើ ចង់ដើរទៅណាបងជូនទៅ បងមិនដែលថាទេឯណា?
-ខ្ញុំខ្លាចថា ពេលបងញ៉ាំស្រាស្រវឹងអញ្ចឹង នឹងនាំជាគំរូមិនល្អដល់កូនយើងទេណាបង។ បងថាទៅមើល
កូនស្រីប្រុសយើងនឹងធំធាត់ឡើងស៊ាំជាមួយនឹងទិដ្ឋភាពដែលឪពុកស្រវឹងស្រាជោគជាំ។ ជាពិសេសកូនស្រីយើង គេនឹងយល់ថាមនុស្សប្រុសផឹកស៊ីស្រវឹងជារឿងធម្មតា គេនឹងមិនអាចបែងចែកបានថាមនុស្សប្រុសណាដែលល្អ ដែលគេអាចផ្ញើជីវិតបាននៅពេលដែលគេធំពេញវ័យ ឯកូនប្រុសយើងនឹងគិតថា មនុស្សប្រុសអោយតែធំឡើងអាចញ៉ាំស្រាស្រវឹងទ្រេតទ្រោតបាន គ្មានឃើញអីចំឡែកផង។
-អូនអើយ បងមិនដែលស្រវឹងអោយកូនឃើញទេ អូនឯងកុំវែងឆ្ងាយអី ម្យ៉ាងកុំទាន់ឃាត់បងអី បងសប្បាយទាន់ខ្លួននៅក្មេងណា ម៉ាក់វា”
តាំងពីថ្ងៃដែលឮតែសំដីគាត់សប្បាយទាន់ខ្លួននៅក្មេងនោះមកប៉ុណ្ណេះ ខ្ញុំលែងជជែកនឹងគាត់ទៀត។
ពេលនេះ ខ្ញុំដេកបិទភ្នែកឈ្លោះនឹងអារម្មណ៍ខ្លួនឯង “លោកប្ដីអើយ បើបងមិនគិតពីអូននិងគ្រួសារ ក៏បងគួរគិតពីសុខភាពនិងសុវត្ថិភាពបងដែរ។ ឥឡូវនេះបងនៅសុខភាពល្អ ចុះពេលបន្តិចទៀតនោះ នៅពេលដែលថ្លើម ក្រពះ ពោះវៀនបង វាលែងស៊ូបាននឹងជាតិអាល់កុលដែលចូលរាល់ថ្ងៃនោះ សុខភាពបងនឹងទ្រុឌទ្រោមមិនខានទេ”
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក….
ថ្ងៃនេះ ប្លែកខុសធម្មតា បងរ៉េត ត្រឡប់មកផ្ទះ ពីក្បាលល្ងាច ទឹកមុខគាត់ធ្ងន់ពាប់។ ខ្ញុំដឹងថា ស្វាមីពិតជាមានរឿងអ្វីមិនសប្បាយចិត្តហើយ។ ខ្ញុំចាក់ទឹកមួយកែវយកទៅឱ្យគាត់។ ទទួលទឹកពីដៃខ្ញុំហើយ គាត់ផឹកមួយក្រេប។
-អូន! ស្លៀកពាក់កាន់ទុក្ខមក ដើម្បីទៅបុណ្យសពធឿន
-ធឿន!!? បងធឿនពួកម៉ាកបង ថៅកែបោះដុំប៊ីយែរហ្នឹងឬបង?”
-ហ្នឹងហើយអូន វាស្លាប់ហើយ យប់មិញ គ្រោះថ្នាក់នៅពេលវាចេញពីស៊ីផឹកជាមួយអាសែត។
-ពុទ្ធោ!!! ព្រះជួយ
ទៅដល់រោងបុណ្យ យើងបានដឹងថា ធឿនបានទៅស៊ីផឹក ចេញពីហាងមក គាត់ក៏បន្តទៅតង់ទី២ចូលការ៉ាអូខេហើយស្រវឹងឡើងដាប នៅចចេសបើកឡានត្រឡប់មកផ្ទះខ្លួនឯងទៀត។ គេបើកគេចនឹងស្អីក៏មិនដឹង រួចក្រឡាប់ឡាន ហើយទៅបុកនឹងសន្តិសុខម្នាក់ដែលអង្គុយយាមមុខហាងមួយ ទើបឡានវិលប៉ះនឹងសរសរដងគោម។ ក្រៅពីបង្ករគ្រោះថ្នាក់ដល់ខ្លួនឯងហើយ នៅបង្ករឱ្យពូសន្តិសុខដែលអត់ដឹងអីសោះនោះរបួសធ្ងន់ទៀត។
ក្រោយត្រឡប់មកពីរោងបុណ្យសពវិញ បងរ៉េត ស្រងូតស្រងាត់ បាត់មាត់បាត់ក អាណិតពួកម៉ាកគាត់។ ខ្ញុំព្យាយាមលួងលោមនិងអង្វរប្ដីឱ្យបន្ថយការផឹកស៊ី។
បង! អូនពិតជាបារម្ភណាស់ រាល់ពេលបងទៅជួបជុំពួកម៉ាកបង។ នៅពេលដែលបងបើកឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញទាំងខ្លួនស្រវឹង អូនភ័យអូនព្រួយណាស់។ អូននឹងបានធូរចិត្តតែនៅពេលណាបងបានមកដល់ផ្ទះប៉ុណ្ណោះ។ សូមបងបន្ថយការផឹករហូតដល់ស្រវឹងដាបៗដូចមុនតើបានទេ?
អូនកុំនិយាយផ្ដេសផ្ដាសមើល បងមិនដែលស្រវឹងដល់លែងដឹងខ្លួនទេ បងផឹកបងដឹងតើ
-បងមិនដឹងទេថាអូននៅផ្ទះរង់ចាំបង អូនតែងបន់ស្រន់នៅក្នុងចិត្តសុំអោយបងត្រឡប់មកផ្ទះដោយសុវត្ថិភាព។ អូនបារម្ភណាស់។ ដើម្បីអូននិងកូន បងអាចកាត់បន្ថយការផឹកស៊ីបានទេ?
បងរ៉េត មិនឆ្លើយ។ គាត់ក៏ងើបទៅងូតទឹកបាត់ទៅ។
ព្រឹកថ្ងៃថ្មី បងរ៉េតក្រោកពីគេងយឺតជាងធម្មតា។ ខ្ញុំរៀបចំដាំបបរព្រឹកនិងដាស់កូនងូតទឹករួចហើយ គាត់នៅមិនទាន់ចុះមកផ្ទះបាយជាន់ក្រោមនៅឡើយទេ។ ប្លែកមែន ខ្ញុំឡើងទៅមើលបន្ទប់ដេក ឃើញគាត់នៅគេងនៅឡើយ
-បងរ៉េត ម៉េចហ្នឹង? មិនទៅធ្វើការទេ?
-បងឈឺជើង ឡើងហើម ដើរមិនរួចទេ
-មើល! អឹស ឡើងក្រហមរោល? បងដើររួចទេ?
-រួចតែវាឈឺស្រកៀរ អស់ហើយ
-មក បងក្រោកមក ខ្ញុំជូនទៅពេទ្យ
-បងខលប្រាប់កន្លែងបងធ្វើការសិន
ក្រោយដឹកកូនដាក់សាលារៀនហើយ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ជូនគាត់ទៅពេទ្យ។ ពេទ្យពិនិត្យឈាម និងឱ្យយើងរង់ចាំយកលទ្ធផលពីរម៉ោងក្រោយ។ លទ្ធផលចេញមក បងរ៉េតលើសជាតិអាស៊ីត ពេទ្យថាបណ្ដាលមកពីការហូបសាច់ច្រើន និងការផឹកស្រា។ ពេទ្យឱ្យថ្នាំបញ្ចុះជាតិអាស៊ីត ថ្នាំបន្ថយការឈឺចាប់ខ្លះ។ គេឱ្យគាត់ បញ្ឈប់ការផឹកស្រានិងកាត់បន្ថយញ៉ាំសាច់។
នៅតាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយសារឥទ្ធិពលថ្នាំ ជើងបងរ៉េត ក៏បានអន់ឈឺ។ ខ្ញុំព្យាយាមនិយាយនិងលួងលោមប្ដីបន្តទៀត។
-បង! អូនសុំចិត្តបង សូមបងបោះបង់ការផឹកស៊ីនោះចោលទៅបង។
បងរ៉េតនៅស្ងៀម មិនស្រដីតប។ ខ្ញុំក៏និយាយបន្តទៀត។
-បងដឹងទេ ពេលបងឈឺ អ្នកដែលឈឺជាងបងទៅទៀតគឺជាអូន គឺអូនឈឺចិត្ត ដែលមិនអាចនិយាយលួងលោមប្ដីអូនអោយបោះបង់សុរាបាន។ ឬបងភ្លេចថាយើងមានកូន២នាក់ដែលតែងតែត្រូវការប៉ាជានិច្ចនោះ?
-ពេលខ្លះ យើងមិនផឹក ចូលក្រុមគេមិនចុះទេអូន។ បងធ្វើការងារ មានមេមានកើយ បើគេបបួល ហើយយើងប្រកែកញយៗ គេនឹងសំគាល់ថាយើងខុសគេ ចូលគេមិនចុះទេអូន។
-បង កុំគិតដូច្នេះ។ មនុស្សមានសមត្ថភាព ដូចបង ចេះបត់បែនយ៉ាងនេះ អូនជឿថា បើបងតាំងចិត្ត គ្មានរឿងអ្វីដែលធ្វើមិនបានទេ។
ថ្ងៃក្រោយមកទៀត….
ក្រោយពេលចូលពេទ្យរឿងឈឺជើង លើសអាស៊ីតម្ដង បងរ៉េត កាត់បន្ថយបានច្រើន ការទៅផឹកស្រាហូបចុកខាងក្រៅ។ ប៉ុន្តែ បើថ្ងៃណាហ៊ានជ្រុលញ៉ាំសាច់ផឹកស្រាច្រើន ជើងក៏ចាប់ផ្ដើមពើតឈឺទៀត។
ល្ងាចនេះ បងរ៉េតចូលមកដល់ផ្ទះ មុខស្រងូតទៀតហើយ។
-អូន អាសែត ពួកម៉ាកបង វាស្លាប់ហើយ ស្លាប់នៅបាងកក
-ពុទ្ធា! ម៉េចបានគាត់ស្លាប់?
វាដួលសន្លប់ពេលទៅប្រជុំនៅបាងកក។ ពេទ្យថាដាច់សរសៃឈាម។ ឥឡូវស្លាប់ហើយ ជួយសង្គ្រោះមិនបានទេ។
-ពុទ្ធោអើយ!!
ក្រោយមិត្តទាំង២នាក់របស់គាត់ស្លាប់មក បងរ៉េតឈប់ចេញផឹកស៊ីអួរប្រមួរ ប្រឹងប្រែងហាត់ប្រាណ ស្ដារសុខភាពឡើងវិញ។ ក្រោយសម្រេចចិត្តបោះបង់ការផឹកស៊ីផ្ដេសផ្ដាស បងរ៉េតក៏មានសុខភាពល្អឡើងវិញ។ យូរៗម្ដងពេលមានពិធីជប់លៀង ឬពិធីការ គាត់គ្រាន់តែកាន់កែវជល់បន្លំៗ មិនផឹកដូចគេងូតទឹកដូចកាលពីមុននោះទេ។
ឱកាសពេលល្ងាចក្រោយវិលពីធ្វើការហត់ពេញមួយថ្ងៃរបស់យើង ភាគច្រើនយើងចំណាយពេលញ៉ាំបាយជាមួយគ្នា សួរនាំកូនទាំងពីរពីការសិក្សា។ កូនប៊យនិយាយថា គេសប្បាយចិត្តណាស់ ព្រោះមានប៉ានៅជួយបង្រៀនគេរាល់ល្ងាច។ ការចំណាយពេលជាមួយគ្នានឹងមនុស្សជាទីស្រលាញ់នេះហើយជាសុភមង្គលដែលភរិយានិងកូនៗប្រាថ្នាក្នុងជីវិត។
Like this:
ចូលចិត្ត កំពុងផ្ទុក...